Een mooie bewoording die ik eens hoorde voor hetgeen ik altijd al na streef. De paarden meer spieren te laten gebruiken in de tijd dat we ze niet trainen. (passieve training) Dat wil zeggen in de paddock of weide. Ik probeer steeds nieuwe manieren te vinden waarbij ze net even wat meer beweging en souplesse tijdens het foerageren te geven.

In ons paddock paradise liggen daarom verschillende obstakels; takken, balken, spoorbielzen, keien en autobanden. Ook liggen er pallets rondom de hooibak. Hierdoor staan ze met hun voorvoeten verhoogd en moeten ze verder stretchen vanuit de laatste halswervel. Ook het eten over een obstakels als een spoorbiels, zorgt ervoor dat ze meer gewicht in de achterhand moeten opnemen om toch bij het hooi te kunnen. Door dit af te wisselen met hooinetten op verschillende hoogtes, creëer ik veel verschillende eet-houdingen.

We hebben een trap-heuvel aangelegd en kunnen het pad zo afsluiten dat dit obstakel moet worden genomen om bij de waterbakken te komen.

Maar ook een gemengde kudde kan positieve invloed hebben op het creëren van meer beweging. Het is prachtig om te zien welke bewegingen ruinen/hengsten kunnen maken tijdens het speelgedrag.

Heb je zelf geen inspiratie of zoek je hulp bij het realiseren van een natuurlijke manier van paarden houden? Ook hiervoor kan een les-consult worden ingezet.