Nu komen we bij misschien nog wel een moeilijker punt. Zijn wij zelf wel in balans? Zitten we wel recht? Trekken wij misschien onze schouders onbewust op? Duwen wij teveel op een beugel? Allemaal factoren waarop ons paard reageert. Alleen al bij het rechtuit stappen, laat staan als we wendingen gaan vragen. Een voorkeurskant is te ontwikkelen of vaker de training aan dezelfde kant te starten en te eindigen.

Wat ik hiermee wil zeggen? Kijken we wel naar ons paard? Luisteren we naar hem/haar? Hebben alle we lichamelijke “niet KUNNEN mee werken” factoren wel bekeken?

Elk paard is een atleet en van nature een werkwillend dier. Ik geloof niet dat er paarden zijn die met opzet verkeerd gedrag vertonen. Dit is altijd terug te koppelen naar ons; zijn eigenaar, fokker of trainer. Door te kijken en te luisteren kunnen we samenwerken, ook als het paard al pijnlijke ervaringen heeft opgedaan. Door plaats te maken voor positieve gevoelens zal hij steeds fijner gaan meewerken. Hij moet ons gaan zien als zijn personal trainer, waardoor hij zichzelf uiteindelijk sterker en zelfverzekerder zal gaan voelen. Wij zullen vervelende ervaringen niet de overhand laten nemen, wat soms kan betekenen dat er even een stap terug moet worden gezet, en weer bij de (communicatie/band) opbouwende fase moet worden begonnen.

Als we hierin het paard voorop plaatsen geloof ik dat deze tijdsinvestering zich dubbel en dwars terug verdient in het met plezier samenwerken. Het gevolg is steeds complexere oefeningen te kunnen volbrengen.

Het paard is tenslotte onze leermeester. De dressuur is er voor het paard en niet het paard voor de dressuur.