Carla staat morgen alweer 6 weken bij mij. De tijd is om gevlogen. En wat is ze leuk, nog veel leuker nu ik haar nog vaker zie. Heel langzaam geïntroduceerd in de kudde, waarin ze nu ook haar zegje begint te doen. En toch maar overstag gegaan mijn voer op te eten .
Maar wat straalt dat paard een rust uit, droogkloot eerste klas. Nu voor de tweede keer meegenomen op de poetsplaats. Wat kijkerig, snurken en ril , maar laat het over zich heen komen. Even had ik paniek over haar stralen, waarin ze snel rotstraal ontwikkeld. En toen ze wat gevoelig liep, dacht ik nu zijn de rapen gaar en ben ik terug bij af.
Maar niets was minder waar. Haar balans is enorm verbeterd door alle obstakels hier en waarrempel gaf ze haar voeten gewoon. Prachtig hol getrokken en mooie stralen. Even uit voorzorg ingesmeerd, maar jeetje wat past een hoef zich goed aan. Maar ook haar eigenaresse past zich snel aan en vind haar draai goed op stal.
Carla verliest al wat spekjes, en oogt diep en diep zwart. Van de dames op stal hoor ik dat ze zo gelukkig en opgewekt kijkt. Wat wil een mens nog meer?! (geen regen meer )
Ik liet het in mijn verhaal al een beetje door schemeren. We hebben er een nieuw gezicht bij, weliswaar een bekend gezicht, maar even speciaal. Ik heb de tinker merrie Carla mogen ophalen om bij ons in het paddock paradise te komen wonen. Zo kan ik haar gemakkelijker trainen en kan ze de hele dag rondscharrelen.
Ze is er inmiddels alweer een dikke week en heeft al aardig kunnen wennen. Eerst naast de kudde, waarbij ze de eerste 2 dagen niet bij de hooiruif weg te slaan was. Gauw werden de reacties duidelijk en kon ik bepalen hoe we de introductie gingen doen. Allereerst met leider Breeze die zoals gewoonlijk haar onder zijn hoede mee nam de paden op. Elke ochtend gingen ze samen op pad en liet ik er een nieuw paard bij. Zo leerde ze de routes kennen en kan ze haar eigen pad bewandelen.
Ze laat zich wel op de kop zitten en zoekt meer contact met mensen. Drinkt alleen bewegend water en kan mijn kookkunsten nog niet zo waarderen. Heerlijk om haar zo nog veel beter te leren kennen. Het is nog wel even afzien voor haa, vanuit een geïsoleerde stal naar dag en nacht buiten met dit weer. Kan ze haar prachtige winterjas eens goed gebruiken en gaat de overtollige voorraad spek er een beetje af.
Vandaag was de hoefsmid op stal en tinker dame Carla was ook ingepland. Als laatste, want deze dame heeft niet zo’n beste indruk achtergelaten. Met een sedatie voor het castreren van een hengst, vrat ze de smid nog op. Voorop stellende, ze heeft haar bouw absoluut niet mee om als ballerina op 3 benen te staan. En komt daarbij miscommunicatie dan is haar karakter niet mis.
Wat heb ik het vaak aan de stok gehad met haar. Recht overeind met de tanden bloot op mij af. Ik was (in haar ogen) onredelijk en ze begreep mij niet. Gevolg, meteen het gevecht aan gaan. Eerst in vrijheid met haar leren communiceren, want de lijn eraan gaf teveel discussie. Uitleg gegeven wat links en rechts gaan betekende en hoe je simpelweg je lijf draagt over 4 hoeven.
Ze opende zich steeds meer en liet me ook zien dat ze bijvoorbeeld de balken ontzettend leuk vond. Zelfs af en toe een sprongetje en de andere keren dwars als een bulldozer door mijn keurig gebouwde hindernis(je).
Ja, ik had er mijn handen vol aan. Een tank is er niks bij. Maar oh wat doe ik dan graag mijn verhaal nu.
Ik heb Carla geleerd hoe ze het gewicht zelf van de hoef kan halen, en door haar heup kan zakken. Door goed te wachten dat ze haar balans gevonden heeft mocht ik steeds dichter bij het been komen zonder gelanceerd te worden. Stapje voor stapje kon de smid haar ietsjes beter bekappen.
Tot vandaag ik Carla met het touw over haar hals kon laten los staan. De smid keek me nog even aan, ze staat los?! Hij durfde nog niet zelf het been in rust te vragen maar zijn interesse heb ik ruimschoots getriggerd. De volgende x, meneer de smid. Maar wat was die verbaasd. Geen moment de hoef terug getrokken of boos geworden. Van deze wil ik er wel 10 doen, zegt ie als hij vertrekt.
In het afgelopen half jaar heb ik kennis mogen maken met een hele speciale tinker merrie. Zo één die nog dichtbij de natuur staat. Ze weet heel goed wat ze zelf wel en niet wil, en laat zich niet zomaar vertellen dat dit anders moet. Helemaal niet als het niet fijn in haar lijf voelt. De dame in kwestie was drachtig en we hebben haar de beginselen van het Rechtrichten, eigen gemaakt. Per les keken we hoe haar humeur was en wat haar groeiende lijf aan kon.
Ze kreeg haar veulen, een prachtige merrie! Mijn eerste mama – veulen lessen kon ik op mijn To Do List, afstrepen :). Dat was wel even wennen met zo’n ongeleid projectiel, en haar losse stelten. Het veulen kreeg al gauw een liefdevol gezin, die vaak bij haar kwamen knuffelen. Ze sloten spelenderwijs bij de rechtrichtende lessen van haar tinkermama aan. Het is prachtig om te zien wat er in zo’n klein koppie gebeurt tijdens zo’n les. Na een kwartier opletten, stond ze volledig uit en was het projectiel geen projectiel meer ;). Ik heb ontzettend genoten van deze waardevolle tijd, waar ik deel van mocht uitmaken.
Het werd voor mij bevestigd: ‘Op deze leeftijd zijn ze nog kneedbaar om hun voorkeurshouding, die er vanaf de geboorte al in zit, bij te sturen’. We hebben nog geen sterkere middelen ingezet en hebben ze nog niet uit balans gebracht met ons eigen lichaamsgewicht. Wat een geweldige start van zo’n nieuw leven vol uitdagingen. Ze zal uitgroeien tot een stabiele en sterke merrie die voor nu heerlijk mag spelen met haar leeftijdsgenootjes.
Ik wens kleine Trix al het goede en ben trots op haar nieuwe gezin die het fantastisch heeft opgepakt.
Inmiddels is Belle alweer bijna een jaar van mij. Een goede reden om een update te plaatsen hoe het met haar gaat. Het afgelopen jaar hebben we ons steeds verder ontwikkeld in het werken aan de hand en heeft ze een myofasciaal behandeling gehad van Sharon. zoals je in de vorige blog ook hebt kunnen lezen, was het een zomer van heerlijke buitenritten en volop genieten. Want wat een geweldig lief dier is Belle toch.
Daar waar het in de zomer zo goed ging, kwamen we in de herfst in een dip. Belle heeft een hekel aan harde wind en ook door regen voelt ze zich niet bepaald beter. Het werk dat ik met haar deed, werd steeds simpeler, haar bespiering steeds minder en haar buikje steeds groter. Hét moment om de hulp van Sharon weer in te schakelen. We besluiten om haar portie MSM een tijdje te verdubbelen en Sharon helpt mij weer een stapje verder in het werken aan de hand. Om haar achterhand te activeren en het bekken te kantelen leren we haar op commando te bokken. Dit kan je ook de beginselen van de piaffe noemen, maar commando bok klinkt leuker! En dit werkt! Steeds als we aan het werk zijn en ik vind haar erg stijf, laat ik haar bokken en is ze een stuk soepeler! Super gaaf, want we gaan weer de goede kant op.
Maar dan komt de winterdip. Ik zie haar rug minder worden en aan de longeerlijn kijkt ze op 1 hand alleen maar naar buiten. Bah, voor mijn gevoel zijn we weer helemaal terug bij het begin. Ik bel Sharon en vraag of ze Belle wil behandelen. Zo gezegd, zo gedaan. Een week later plannen we de behandeling en wat vindt Belle het fijn! Ze weet exact wat Sharon van haar wil en sommige oefeningen doet ze uit zichzelf, omdat we deze al vaak geoefend hebben. Zodra we bij haar achterhand komen, laat ze zien dat het haar pijn doet. Sharon vliegt achteruit en de achterbenen van Bels de lucht in. Daar zat het pijnpunt dus! Gelijk komt haar rug omhoog en kantelt ze haar bekken. Een paar dagen rust en dan kunnen we weer vooruit!
De zaterdag erna besluit ik om Belle even kort te longeren. Waar ik er van overtuigd ben dat ze zo kreupel is als maar kan, staat Sharon stralend toe te kijken. Ze laat mij zien dat Bels helemaal niet kreupel is, maar eindelijk haar moeilijke been op de goede plek neerzet. Hierin is Bels zelf ook nog heel erg zoekende en daarom ziet het er, in mijn ogen, vreemd uit. Op de volte kijkt ze nu weer naar binnen en het liefst gaat ze op een kleine volte in een dragende galop. Ik ben helemaal verbaasd hoe goed Belle nu in haar vel zit. Ze smekkelt en kauwt er op los bij iedere oefening die we doen. Zelfs de “in” (travers) doet ze in 1 keer. Dit heeft ze nog nooit “gekund”!
Inmiddels zijn we allebei weer uit onze winterdip en werken we weer verder aan haar balans en controle over haar eigen benen. Ze liet zelfs van de week zien dat ze 4 rondjes galop met 4 best hoge sprongen vol kan houden. Vloeiend en keurig springt ze over alle hindernissen die op de volte staan. Gevolgd door een vrolijke bokkensprong!
In een vorige blog over Belle “Het verhaal van Belle” heb je kunnen lezen dat Belle nog steeds vooruitgang aan het boeken was binnen de lessen van STAPS. Helaas is ze in december 2019 gevallen met een ruiter, en waren al haar kansen verkeken. Er is besloten haar per direct niet meer in te zetten voor de lessen en haar te verkopen. Sinds februari 2020 is Belle dan ook van mij, Sanne. Ze staat nog steeds in haar vertrouwde kudde bij Sharon.
Zoals
je in de vorige blog hebt kunnen lezen, was Belle erg bang voor balkjes,
rennend er overheen en had ze blinde paniek bij het zien van deze balkjes. Na de
periode dat ze, dankzij Sharon, op haar eigen benen is gaan lopen, zijn we ook
weer rustig aan begonnen met balkjes training. Eerst twee balkjes op de grond,
maar over elk balkje bleef ze vallen. Het is eigenlijk knap te noemen, hoe zij
het voor elkaar krijgt om élk balkje aan te raken waar ze overheen loopt. Of
dit nou in stap, draf of galop is.
De
eerste keren hebben we de training gestopt zodra ze twee balkjes achter elkaar
niet aantikte. Want hoe groot is die beloning? Stoppen als je het goed doet!
Niet pushen tot het uiterste, maar laten blijken dat het leuk is.
Na weken van trainen, konden we zelfs de balkjes aan 1 kant wat hoger leggen.
Ook werd de afstand steeds breder. Waar we begonnen met drafbalken op zo’n 40
cm afstand van elkaar, liggen ze nu op bijna een meter.
Op
het moment dat Belle meer plezier had in het balkjes lopen, hebben we een
sprongetje geprobeerd aan de longeerlijn. Bij het springen komt het SI gewricht
los, als deze vast zit. Omdat Belle sowieso erg strak in haar spieren zit, leek
mij het springen een mooie uitdaging voor zowel haar lichaam als in haar hoofd.
De eerste sprongen waren geen succes, de paniek was weer terug en als ze geen
tijd meer had om te weigeren, liep ze dwars door de hindernis heen. Na een
aantal weigeringen hebben we de balk op de grond gelegd, Belle nam een aanloop
en sprong alsof het een hindernis van 1.40m was. Maar ze was er overheen! Niet
alleen over de hindernis, maar ook over haar angst. Vanaf dat moment is ze
springen geweldig gaan vinden. We springen steeds een beetje hoger en maken
zelfs al “parcoursjes” aan de longeerlijn. Zodra ze de hindernis ziet, gaan
haar oren naar voren, neemt ze een aanloop en springt ze overal ruim overheen.
Belle is de afgelopen periode veranderd van een rennend paard dat op de vlucht ging voor balkjes, tot een heus springpaard aan de longeerlijn, waarbij ze gedragen en rustig over de hindernissen springt. Soms is er nog een kleine twijfel welk been ze als eerste moet doen, maar ook dat gaat ze nog leren! Ook tijdens het rijden hebben we balkjes neergelegd en zijn we hier overheen gegaan. Ik rijd op Belle met een barebackpad, zo voel ik precies wat er in haar rug gebeurd en waar ik haar nog moet ondersteunen of juist los moet laten. Op het moment dat haar ruggebruik wat verzwakt, gaan we over de balkjes en voel ik haar rug gelijk weer naar me toekomen en draagt ze zich weer. De volgende uitdaging, vooral voor mij, is een sprongetje onder het “zadel”. Hierbij moet Belle mij overtuigen, dat we het samen kunnen.
Ciske heeft in 2019 ook mogen verhuizen van een donkere stal en af en toe buiten, naar 24/7 buiten en voor hem nog belangrijker, weer vriendjes! Ciske is van Stichting Aangepast Paardrijden in Steenwijkerwold, waar hij elke dinsdag vele kinderen en volwassenen met een lichaamlijk- en/of verstandelijke beperking, laat genieten van het paardrijden. Het is een goud eerlijke pony die geboren is voor dit vak. Ciske heeft nog nooit een pas verkeerd gezet, maar kent ook alleen maar de vooruit. Stil staan en stoppen op afstand van andere paarden is iets wat in zijn woordenboek niet voor komt. Ook af en toe een hap nemen van vrijwilligers hoort bij zijn geintjes. Dit is gelukkig al veel minder, nu hij zijn weidevriendjes kan plagen. Ciske is dol op takken en kan hier hele dagen mee bezig zijn. De boswal wordt zorgvuldig afgezocht naar nieuwe blaadjes. Ciske is al veel minder stijf en kan steeds beter zijn hals strekken om bij de takken te komen. Wanneer ik Ciske aan het ‘werk’ zet dan gaat dit altijd maar op 1 stand, en dat is hard en ongecontrolleerd aan de lijn rennen. Ik ben bezig om hem op eigen benen te laten lopen en hem te leren dat de longeerlijn geen straf is om energie kwijt te geraken. Hij leert steeds meer de ontspanning op te zoeken en laat al een mooie voorwaarts neerwaartse beweging zien. Ciske kan ook ontzettend goed springen! Als beloning mag hij nog altijd even wat doen wat hij leuk vindt.
.
)
Heerlijk om haar zo nog veel beter te leren kennen. Het is nog wel even afzien voor haa, vanuit een geïsoleerde stal naar dag en nacht buiten met dit weer. Kan ze haar prachtige winterjas eens goed gebruiken en gaat de overtollige voorraad spek er een beetje af.
