Meneer de Fries “Floris”

Deze parel staat niet vaak in de spotlight. Hij hoort inmiddels bij het stalmeubilair. De Fries, waarvan ik niet dacht dat het een Fries paard was. Echt waar, een best grappig verhaal.

In het begin van 2018 tref ik een advertentie: Gezocht revalidatie plek voor een paard met peesblessure. Ik dacht, die heb ik nog niet.

En zo geschied, ik nam contact op. Bleek dat het paard na een flinke medische geschiedenis, steeds minder zichzelf was en het licht uit zijn ogen verdwenen was. Zijn eigenaresse besloot het roer om te gooien en zelfs de wedstrijdsport in de ring te gooien. De gezondheid van haar paard stond voorop. Ik weet het nog steeds..die ene foto die ze mij stuurde om haar paard te laten zien. Een bruin paard. Ik stuur haar meteen terug: Een kwpn wordt niet gelukkig bij mij op stal.. 🤓😮 bleek het toch niet een Fries! Nee, ik heb nog altijd geen bril.

We besluiten kennis te maken en de combinatie krijgt een naam Nathalie met haar 12 jarige Fries Floris. Een hele waslijst mankementen: Zijn achterbeen gebroken gehad, peesblessure links, toen rechts, een vergroeide rib en rare vetbulten op zijn flanken maar oogde niet op gewicht. Ook struikelde hij veel. Veel pech deze twee, en ze waren het dokteren meer dan zat.

Ik kreeg de vrije hand, terwijl ze me niet kende. Mij vielen zijn lange tenen op, wat zeker een grote invloed had op de pezen. We hebben ze flink ingekort, en met wel 2 weken gevoeligheid liep hij prima. De pezen kregen rust, en ze konden gaan opbouwen. Een enkele keer een wat verdikte pees, iets rustiger aandoen en even behandelen.

Af en toe een kleine terugval, maar met wat kleine aanpassingen hier en daar verbeterd hij nog altijd. Zijn vacht is diepzwart, is niet meer zomaar buiten adem en ze sleutelen flink aan de balans vanaf de grond. Wat gaan ze goed, en ze genieten weer samen. Zo goed, dat Nathalie besloot mee te doen aan de 5e en laatste editie van Friese paarden strandrit “Horses2fly” op het strand van Juliandorp naar Den Helder. Waar zij 10 jaar geleden ook samen aan deel namen. Ze ze eens shinen!

Het is alweer 3 maanden geleden dat Alvaro naar zijn nieuwe stek is verhuisd. Het blijft altijd lastig afstand te doen, maar dit zat goed. Vanaf het moment dat ze me een hand gaf en toen ze hem mee namen. Ik heb het al eerder gezegd, het is gewoonweg niet aan mij besteedt om afstand te moeten doen. En dat doe ik dan ook niet helemaal, want ik heb hem bezocht!

Nog geen steek veranderd en zichtbaar op zijn gemak tussen zijn nieuwe vriendjes. Hij heeft een heus eigen bos, heerlijke schuilstal en doet aan pilates aan de waterkant. Ook zijn nieuwe mensen heeft hij net als ik omarmd. Net toen ik even een brok in mijn keel kreeg, nam die een hap uit mijn buste. Oh ja! dat is Alvie. Nee, weer met beide voeten op de grond.

Goede keuze, juiste match. Altijd mijn gevoel volgen, dan zit ik meestal goed.

Prachtig hoe een hoef zich kan herstellen in een jaar tijd. Een hele andere stand, functie van de hoef hersteld en geen brokkelwand meer bij droogte. Nu kan langzaam het lijf zich gaan aanpassen, pezen, banden, gewrichten en spieren. Ik blijf dit een adembenemend proces vinden.

Vertek Alvie

En dan was het vanochtend zover. Alvaro werd opgehaald door zijn nieuwe gezin. Nog even quality time met hem gehad. Zijn staart spik en span en nog een laatste voeten controle. Heel gek, maar het was alsof hij het wist. Hoofd laag en niet eens drammen, hij had eens zeeën van geduld..

Ook toen ik hem nog even bij de kudde liet, bleef hij vooraan bij de stallen. Al snel verschenen daar de nieuwe gezichten en wie stond bij het hek! Nou schiet mij maar lek.

Uiteraard een mooi roze halster om en de trailer op. Een klein beetje onwennig, maar liefde gaat door de maag en meneer stond heel tevreden met zijn nieuwe vrouwtje te knuffelen.

Hoe goed ik m’n maag ook in bedwang probeerde te houden, spatte de spanning er toch wel van af. Hier ben ik echt niet voor gemaakt, afstand doen van..

Maar algauw kreeg ik een geweldig bericht met mooie beelden. Alvaro maakte vriendelijk kennis met zijn nieuwe kudde genootjes en was zichtbaar op zijn gemak. Ze stuurde me: “het is alsof hij hier altijd al heeft gewoond”. En dit laten de foto’s ook zien. Alvie wat hebben we je goed gematched, Robbert ten Brink is er niks bij.

Ik kom je snel opzoeken. Voor degene die hem aan het hart gaan. Ik blijf ze volgen en zal updates blijven geven.

Ik kan niet slapen.

Het is een kwestie.. van Ge-Voel.

Deze week ben ik meerdere malen (uit)toe gelachen voor mijn uitspraken. Mijn “het komt wel goed”, komt mijn moeder haar neus bijna uit en op gevoel projecten beginnen is voor mij niks ongewoons.

Zo ook het vertrek van Alvaro. Dat komt nu erg dichtbij en zal ik donderdag echt wel even een zwaar Gevoel hebben. Maar alles in mij zegt dat het goed komt met die twee.

Ook toen Alvaro deze week ineens een schaafwond aan zijn been had door het spelen. Dit zit wel goed. Het zegt eigenlijk dat hij enorm fit en vitaal is en klaar om te vertrekken. Voor de groep krijgt hij nu ook een te grote mond. De anderen zijn immers krakkemig, op leeftijd of herstellende. Hij was hier om te revalideren en gaat nu de weide wereld weer in. Loslaten.

En ook in de zinsopbouw: komt wel goed. Heeft al een flinke dosis wilskracht het te laten slagen. Anders gebruikten we het woordje goed niet. Dan zouden we zeggen, zien we nog wel. Niet dat ik die ook niet vaak gebruik..

Maar in dit geval, voelt het elke dag beter. Volg je gevoel!

Voeten – check ✅️

Gebit – check✅️

Gebruiksaanwijzing- check✅️

De juiste match – check ✅️

Vertrek – gevoelig punt

Time to let go. Wie a zegt moet ook b zeggen. Deze week nieuwe mensen ontmoet, een mogelijke match voor onze Alvie. Ze was niet opzoek, maar mijn schrijven trok haar aandacht. Bewust niet te rooskleurig, om de juiste mensen aan te trekken. (of de kans te verkleinen dat hij vertrekt).

Een paard met een verhaal, en bepaalde zorg. Maar een maatje, echt een maatje voor het leven. En dat is wat ze zocht, en bij mij vond. Heerlijk getut, en Alvie genoot vollop. En vandaag waren ze er nogmaals Alvie te ontmoeten. Alsof hij het wist, neus vooraan en zelfs niet afslaan naar de weide, maar mee lopen. Ook leider Breeze gaf hem voorrang om bij de mensen te staan, die er speciaal voor hem er waren.

Je voelt het als het goed is, en dat was het. Dit is Alvie zijn gezin, daar mag hij heen gaan. Haflinger kenners, liefdevolle mensen die open staan voor zijn verhaal. Hoeveel meer kan ik voor hem wensen?! Dubbel is het wel, want verwelkomen is makkelijker dan afscheid nemen. Maar hij is er klaar voor, mijn taak is volbracht. Een pijnvrij en blij paard.

En hoe leuk is het dat er een nieuwe wereld voor ze open gaat. Paddock paradise beginselen borrelen en er wordt al gedacht over het aanleggen van een eigen brug. 24/7 buiten, met vriendjes en een liefdevol gezin. Zijn “eigen” mensen. Niet meer het 5e wiel aan de wagen. Wat ben ik blij voor hem, alhoewel ik slecht zal slapen.

Hij mag nog een paar weekjes blijven, en we blijven ze volgen. Ik begeleid waar nodig, en het boek schrijven ze zelf over dit karaktervolle paard.

Zie hem eens trots staan.

Revalidatie update Jake

Ik betrap mijzelf erop dat ik in elk gesprek over Jake, het verhaal ophang dat hij 4 weken bij ons woont. Nu blijkt nadat ik het heb opgezocht, Jake al 8 weken bij ons verblijft..

Het is alsof hij er altijd al was. Zo’n vreselijk gemakkelijk en vriendelijke persoonlijkheid. Met recht een aanvulling op onze kudde.

1e week: Wennen aan zijn nieuwe thuis, voeding, vrouwtje en naaste kudde. Zo kon ik observeren wie van de kuddeleden een probleem zou geven bij een volgende introductie. Ik heb zijn been twee keer per dag ingezwachteld met een speciaal pijnstillend en zwelling compres. Uiteraard heb ik zijn lijf al grondig onderzocht en enkele triggerpoints laten ontspannen.

2e week: Langzaam aan mag Jake een aantal uren wennen op het eerste weiland, waarbij de andere paarden op de track om hem heen kunnen wandelen. Totaal onverwacht, maar 0,0 interesse heeft meneer in de anderen. Af en toe een vreugdespurt, waarna het been en de zwelling warmer en dikker werd. Koelen en weer compressen aanleggen. Zijn hoeven beginnen flink te brokkelen, en ik besluit hem zijn eerste trim voor te geven. Hier moet hij erg aan wennen, waarbij zijn gang tijdelijk wordt beperkt. Hij vond het maar wat moeilijk zijn balans te houden en compenseerde erg in zijn bekken.

3e week: Jake mag op verkenning. Door de kudde apart te zetten kan Jake rustig de paden ontdekken. En wat is hij dapper! Op wat gesnurk na gaat hij in volle overtuiging naar het einde van de track. Waarna Cas hem ontdekt en imponeert aan de andere zijde van de bedrading. Daar ontstond een flinke sprint terug naar het vertrouwde.

4e week: Jake mag zichzelf introduceren tussen enkele kuddeleden. Nieuwsschierig toch wel naar zijn nieuwe kameraadjes, blijkt hij toch wel een flinke eigen mening te hebben. Maar hij is absoluut niet gemeen en mag graag kroelen. Oma Gwen wou graag een stukje van zijn billen proeven die hij vervolgens vakkundig haar plek heeft gewezen.

5e week: Gwen is nog altijd onder de indruk van Jake zijn houding en mag hem absoluut niet. Ze kan hem niet zien of luchten en raakt erg geirriteerd van hem. Ze veroorzaakt ruis in de kudde door haar gedrag, waarop Cas moet ingrijpen volgens hem zelf. Jake is ineens een indringer die buiten de kudde gehouden moet worden. Wat is hij hier druk mee. Ook heb ik deze week Jake zijn stand veranderd voor, waarbij hij al veel gemakkelijker kon blijven staan!

6e week: Jake mag op de weide tussen de andere mannen, met uitzondering van Cas. Alvaro vindt dat hij zich bazig moet opstellen, maar vindt zijn nieuwe kuddelid eigenlijk ook wel heel erg leuk. Hij heeft bedacht dat de merrie Belle van ‘hem’ . Jake heeft weinig interesse in de dames, maar mag niet in de buurt komen. Dit wordt vast nog uitgesproken..

7e week: Jake speelt met leider Breeze! Prachtige beelden kunnen nemen van een ruinenspel. Leuk om zijn lichaamlijke issues te kunnen monitoren. Ook opa Nino denkt zich ineens te moeten bemoeien met Jake zijn positie binnen de kudde. Hier werd hij snel van genezen, waarna Jake zich vergiste in de bonte billen van Breeze. Waarop hij zelf even flink terecht werd gezet.

8e week: Er wordt al opgemerkt dat de zwelling van Jake zijn been flink is afgenomen, en het been nagenoeg weer droog lijkt. Pezen zijn weer mooi zichtbaar en alleen op de binnenzijde van de kogel is nog een lichte verdikking. Zijn hoeven veranderen enorm en ook staat hij niet meer bol in de knie. Een perfecte balans over 4 benen, wat ben ik trots!

Welkom Jake

Daar ben je dan! Welkom Jake. Een evenbeeld van mijn Casanova, wat ben ik overdonderd. Nog knapper dan verwacht en wat is hij lief! Wat hebben zijn baasjes een enorme stap moeten nemen, en wat voel ik mij vereerd! om hem te mogen gaan helpen.

Niet alleen het geschoren been liet zien welk been is aangedaan, maar ook Jake zijn gehele houding. Hij zet zijn been buiten zijn gewicht en compenseert achter. Zijn baasjes gaven al aan dat hij veel ligt en rust. Hij zal de tijd krijgen die hij nodig is om aan te sterken.

Hij heeft al even kennis mogen maken met de kudde over de heg en via de omheining, maar hier heeft hij nog niet veel interesse in. Casanova moest er natuurlijk wel even wat van vinden, het was alsof hij in de spiegel keek.

Deze week zal hij naast de kudde rustig zijn nieuwe omgeving kunnen verkennen. In zijn paddock zit hoogte verschil, waardoor hij rustig begint met trainen. Ook de band geeft gelijk het effect wat ik wou. Ik zou mezelf niet zijn als ik zijn lijf al niet even had af gevoeld. Enkele triggerpoints opgelost, en rijkelijk beloond met veel gapen. Stukje voor stukje zal ik deze puzzel gaan oplossen en ik neem jullie mee in zijn revalidatie verhaal.

Nieuw revalidatie paard

Van intens gelukkig naar hartverscheurend verdriet. Wat staat geluk dichtbij verdriet. En soms moeten we simpelweg loslaten al wil je ❣️ hart dit liever niet.

En dan is die daar, de hulpvraag waarbij je weet dat je hulp moet bieden. Een paard dat alle reguliere hulp heeft gekregen wat een kliniek kon bieden. Een lang standaard revalidatietraject afgelegd, maar nog niet het gewenste resultaat. Overweging tot laten inslapen, maar gewoonweg een te goed paard om te laten gaan. Eerlijk zijn naar het paard dat nu (en misschien zelfs nooit) kan voldoen aan het streven van de ruiter. En wat waardeer ik het dat deze mensen bestaan! Een weloverwogen keuze, afstand van elkaar te nemen en hem aan mij te gunnen. Waardoor deze knappe man een kans krijgt om rustig te kunnen revalideren en waarna zijn kansen tot het vinden van de juiste match, zijn gewaarborgd. Outside the box revalideren in ons paddock paradise.

Mag ik jullie alvast voorstellen aan Jake. 10 jaar met Iers paspoort, looks like Casanova en karakter en uitdrukking alla Niño. Hoe vindt je het?! Binnenkort zal hij bij ons komen wonen en zal ik zijn revalidatie met jullie delen. Revalidatie peesblessure voorbenen Jake.

Het zat met niet lekker met Alvaro. Alles zegt mij dat er iets niet klopt. Om alles te kunnen uitsluiten begin ik bij zijn gebit. Het stukje waar ik zelf geen invloed op kan uitoefenen.

Ik kan voelen of er scherpe randen zijn en of zijn onderkaak vrij kan bewegen. Alvaro laat me haast niet voelen en ik moet oppassen dat ik mij niet snijdt aan zijn enorme hengstentanden. Hij heeft geen prodent smile, maar ach na een jaar hoeft dat ook niet meer zo te zijn. Zijn onderkaak lijkt niet gemakkelijk te kunnen bewegen of zit zelfs geblokkeerd. Zijn hoofd omhoog brengen is al helemaal uit den boze. Ik bericht mijn tandarts en ze kan hem er deze week nog voor me tussen plannen. Dank je wel Viv!

In het eerste gezicht lijkt zijn gebit prima te zijn onderhouden. De kaak zat inderdaad zowel links al recht geblokkeerd en hij heeft moeite met het omhoog brengen van zijn hoofd. Wat scherpe randen en achterin haken en een iets doorgegroeide kies. Geen gekkigheid. Wanneer ze begint met behandelen blijkt al snel dat de 3 achterste kiezen bijna helemaal glad zijn. Hierdoor verliest hij de helft van zijn kauwvlak! Ook vond ze proppen en is mijn proppenmysterie bij de waterbak waarschijnlijk ook opgelost. Hij had zijn tong flink beschadigd door zijn hengstentand en ook zijn wangen waren beschadigd.

Ze heeft zijn kiezen weer flink opgeruwd en de dierenarts heeft hem nog een pijnstiller gegeven.