Het is alweer 3 maanden geleden dat Alvaro naar zijn nieuwe stek is verhuisd. Het blijft altijd lastig afstand te doen, maar dit zat goed. Vanaf het moment dat ze me een hand gaf en toen ze hem mee namen. Ik heb het al eerder gezegd, het is gewoonweg niet aan mij besteedt om afstand te moeten doen. En dat doe ik dan ook niet helemaal, want ik heb hem bezocht!
Nog geen steek veranderd en zichtbaar op zijn gemak tussen zijn nieuwe vriendjes. Hij heeft een heus eigen bos, heerlijke schuilstal en doet aan pilates aan de waterkant. Ook zijn nieuwe mensen heeft hij net als ik omarmd. Net toen ik even een brok in mijn keel kreeg, nam die een hap uit mijn buste. Oh ja! dat is Alvie. Nee, weer met beide voeten op de grond.
Goede keuze, juiste match. Altijd mijn gevoel volgen, dan zit ik meestal goed.
En dan was het vanochtend zover. Alvaro werd opgehaald door zijn nieuwe gezin. Nog even quality time met hem gehad. Zijn staart spik en span en nog een laatste voeten controle. Heel gek, maar het was alsof hij het wist. Hoofd laag en niet eens drammen, hij had eens zeeën van geduld..
Ook toen ik hem nog even bij de kudde liet, bleef hij vooraan bij de stallen. Al snel verschenen daar de nieuwe gezichten en wie stond bij het hek! Nou schiet mij maar lek.
Uiteraard een mooi roze halster om en de trailer op. Een klein beetje onwennig, maar liefde gaat door de maag en meneer stond heel tevreden met zijn nieuwe vrouwtje te knuffelen.
Hoe goed ik m’n maag ook in bedwang probeerde te houden, spatte de spanning er toch wel van af. Hier ben ik echt niet voor gemaakt, afstand doen van..
Maar algauw kreeg ik een geweldig bericht met mooie beelden. Alvaro maakte vriendelijk kennis met zijn nieuwe kudde genootjes en was zichtbaar op zijn gemak. Ze stuurde me: “het is alsof hij hier altijd al heeft gewoond”. En dit laten de foto’s ook zien. Alvie wat hebben we je goed gematched, Robbert ten Brink is er niks bij.
Ik kom je snel opzoeken. Voor degene die hem aan het hart gaan. Ik blijf ze volgen en zal updates blijven geven.
Deze week ben ik meerdere malen (uit)toe gelachen voor mijn uitspraken. Mijn “het komt wel goed”, komt mijn moeder haar neus bijna uit en op gevoel projecten beginnen is voor mij niks ongewoons.
Zo ook het vertrek van Alvaro. Dat komt nu erg dichtbij en zal ik donderdag echt wel even een zwaar Gevoel hebben. Maar alles in mij zegt dat het goed komt met die twee.
Ook toen Alvaro deze week ineens een schaafwond aan zijn been had door het spelen. Dit zit wel goed. Het zegt eigenlijk dat hij enorm fit en vitaal is en klaar om te vertrekken. Voor de groep krijgt hij nu ook een te grote mond. De anderen zijn immers krakkemig, op leeftijd of herstellende. Hij was hier om te revalideren en gaat nu de weide wereld weer in. Loslaten.
En ook in de zinsopbouw: komt wel goed. Heeft al een flinke dosis wilskracht het te laten slagen. Anders gebruikten we het woordje goed niet. Dan zouden we zeggen, zien we nog wel. Niet dat ik die ook niet vaak gebruik..
Maar in dit geval, voelt het elke dag beter. Volg je gevoel!
Time to let go. Wie a zegt moet ook b zeggen. Deze week nieuwe mensen ontmoet, een mogelijke match voor onze Alvie. Ze was niet opzoek, maar mijn schrijven trok haar aandacht. Bewust niet te rooskleurig, om de juiste mensen aan te trekken. (of de kans te verkleinen dat hij vertrekt).
Een paard met een verhaal, en bepaalde zorg. Maar een maatje, echt een maatje voor het leven. En dat is wat ze zocht, en bij mij vond. Heerlijk getut, en Alvie genoot vollop. En vandaag waren ze er nogmaals Alvie te ontmoeten. Alsof hij het wist, neus vooraan en zelfs niet afslaan naar de weide, maar mee lopen. Ook leider Breeze gaf hem voorrang om bij de mensen te staan, die er speciaal voor hem er waren.
Je voelt het als het goed is, en dat was het. Dit is Alvie zijn gezin, daar mag hij heen gaan. Haflinger kenners, liefdevolle mensen die open staan voor zijn verhaal. Hoeveel meer kan ik voor hem wensen?! Dubbel is het wel, want verwelkomen is makkelijker dan afscheid nemen. Maar hij is er klaar voor, mijn taak is volbracht. Een pijnvrij en blij paard.
En hoe leuk is het dat er een nieuwe wereld voor ze open gaat. Paddock paradise beginselen borrelen en er wordt al gedacht over het aanleggen van een eigen brug. 24/7 buiten, met vriendjes en een liefdevol gezin. Zijn “eigen” mensen. Niet meer het 5e wiel aan de wagen. Wat ben ik blij voor hem, alhoewel ik slecht zal slapen.
Hij mag nog een paar weekjes blijven, en we blijven ze volgen. Ik begeleid waar nodig, en het boek schrijven ze zelf over dit karaktervolle paard.
Kennen jullie dat. Je gevoel die het eerder weet dan je hoofd. Of dat je hart het weet. Ik had van de week weer zo’n moment. Wanneer ik vertrek doe ik altijd even een glimp richting de paarden. Ze stonden allemaal lekker te chillen in de zon en ik stap in de auto. Onderweg zegt iets in mij, Alvaro stond net een tik anders dan anders. Een leek zal zeggen hij staat gewoon te slapen. Maar zijn hals hing net een fractie lager en de plek die hij gekozen had was niet logisch..
Thuisgekomen niet weer actief aan gedacht. Zie ik tijdens het rijden dat Casanova de manenkam van Alvaro beet houdt. Vreemd.. het leek ook niet op spelen en Alvaro stond heel onderdanig met zijn hoofd naar beneden. Ach wat mooi, ze accepteren elkaar.. ik maak nog een foto . En weer dat gevoel, er klopt iets niet.
S middags. Ze gaan op de weide. Na tien minuten doe ik een blik naar de weide, en daar ligt er een.. dat klopt niet! Niet als je net op de weide staat. Ik loop heen en inderdaad Alvaro ligt op de weide en heeft een pijnlijke blik. Casanova wist het! en probeerde hem dus bij zinnen te halen. Prachtig dat kudde instinct. Inmiddels is hij weer de oude.
Inmiddels woont haflinger ruin Alvaro alweer 5 maanden in onze kudde. Waarin hij de eerste maanden echt tijd nodig had te worden wie hij nu is. En wat is hij me er één! Bij elk paard is het vallen en opstaan. Het aanpassen aan een nieuwe kudde, huisvesting en training heeft de nodige voeten in de aarde. Ik weet dat, en zodoende heeft Alvaro hier ook alle tijd voor gekregen.
Ik heb hem leren kennen, en hij mij.. 🙃 Hij heeft zijn eigen lijf leren kennen, koliek ervaren, en de nodige lichamelijke ongemakken. Zijn manenkam hing toen hij kwam, en zijn linker achterbeen ontlaste hij veel. Na een lichte 10 minuten training stond hij al met een opgetrokken bovenlip. Supplementen zijn uitgezocht en ook zijn nieuwe voeding genoot zeker niet zijn voorkeur :D.
Van een paard dat moeite had om de trap op te lopen, naar een paard dat in zwevende draf, haast in piaffe! de brug op sjouwd. En als het hem te lang duurt, dit gerust 4x achter elkaar doet. En dit duurt hem nogal eens te lang! Hij begint steeds meer te spelen en heeft zichzelf al omhoog in rang geplaatst, precies zoals ik had verwacht.
En wat is het nu dan leuker om nu zijn voortgang op beeld te laten zien. Zijn vorige baasje volgt hem op de voet, wat ik ook zeker begrijp, wat een persoonlijkheid heeft deze draak.
In mijn volgende blog zal ik onderstaande afbeeldingen toelichten, met de hoe en de waarom. Volg onze blog zeker!
oktober ’21ongemakoktober ’21 instabiel/ongemakkelijkfebruari ’22 in balansdecember ’21 stabielhappy brug training
Afgelopen week besloot ik Alvaro eens kennis te laten maken met de normale gang van zaken, zoals de poetsplaats. Hij kwam vol trots aanlopen en vond het zichtbaar leuk om eens mee te mogen, ipv altijd de anderen te zien gaan. Hij liet zich keurig op de poetsplaats zetten en keek wat gespannen om zich heen. Ik kon nog net een foto van hem nemen, zie hieronder zijn blik! Ik heb hem bewust niet vast gezet, maar met een halstertouw kon hij een beetje bewegen. Nou dat heb ik geweten! Hij keek richting de tuin, en vervolgens in 1 streep trok die mij mee door te tuin richting het gras. Al gauw kwam ik bij het einde van het halstertouw en moest ik wel loslaten. Doodgewoon ging hij staan grazen op ons mooie grastapijt en hij was euforisch dat het hem was gelukt. Hapje hier, hapje daar, appels onder de appelboom. Ik ben als een speer de hekken naar de weg gaan dicht doen en hij reageerde op mijn snelle loopje. Al snel had ik een dravende, hele blije pony in de tuin die zichtbaar zijn sporen achter liet. Hij presteerde het op het touw te gaan staan en trok zo zijn halster van zijn hoofd en toen had ik een nog vrolijkere Alvaro in de boomgaard lopen.
Jammer genoeg vermaakt hij zich alleen prima, waardoor de wens weer naar de kudde terug te komen, volledig ontbrak. Ik heb snel een voerschep gepakt en dat trok zijn aandacht. Vrolijk kwam hij op mij afdraven, waarna hij toch even twijfelde toen ik de longeercirkel in liep. Maar de brokjes konden hem toch overtuigen om weer achter de afrastering te komen. Waarna ik meteen ben begonnen met een sessie horsemanship in vrijheid. Totaal geen oog voor mij! Hij doet zijn eigen ding en draait gerust zijn billen naar me toe, wanneer dit hem uit komt.
Alvaro zijn plan was al klaar..
Trainen tijdens de maaltijd
Boevenhoofd Alvaro
Met behulp van mijn vlag en lichaamstaal heb ik hem bijgebracht dat de aandacht ten alle tijde op mij gericht hoort te zijn, en dat de billen absoluut niet richting de leider worden gedraaid. Ook het tempo wordt bepaald door mij, en niet door hem. Dit resulteerde op een richting mij bokkende Alvaro, die al vlot de benen nam toen ik mijn stem verhefde. In 10 minuten tijd had ik van een ongecontroleerd projectiel die zichtbaar gepikeerd was, een pony die onderdanig met zijn neus richting mij gekeerd stond te wachten op het volgende commando! Hij had het trucje ontzettend snel in de gaten, waarna ik hem al wijzend in de richting kon plaatsen waar ik wou. Zonder dat hij hierbij met zijn billen richting mij draaide.
Komende weken zullen in het teken staan van de connectie tussen mij en Alvaro. Ook in de kudde zie ik dit gebeuren, waarin hij hardhandig op zijn plek wordt gezet. Waarna hij doodleuk binnen een paar minuten, wéér te dichtbij staat. Hij is erg hardleers, en ook deze weken zal ik vaak in herhaling moeten vallen. Hij hoort niet te bepalen waar we naar toe gaan, en heeft op te letten waar ik mij bevindt.
Voor mij is dit gedrag nieuw, en in deze mate heb ik het nog nooit meegemaakt. Erg leuk en een mooie uitdaging om alles wat ik weet, in de praktijk toe te kunnen passen.
Omdat Alvaro nog maar pas in de kudde staat, heeft hij nog even een halster om voor noodgevallen. Mocht er wat aan de hand zijn en ik moet snel schakelen, dan kan ik hem sneller pakken. Het pakken bleek wel gemakkelijk, maar het begeleiden was even andere koek! Alvaro heeft er een handje van om zelf te bepalen waar ‘wij’ heen gaan. Hij zet zijn neus in het halster en sleept je gewoon achter zich aan! Ja, dat lees je goed! Hij sleepte mij zonder enige aanleiding, mee. Hier stond ik wel even van te kijken, want wat is hij op deze manier sterk! niet te houden zelfs en al snel heb je zijn billen aan het einde van het halstertouw en moet je wel loslaten. Potverdorie! Wat was dat nou?! Dit heb ik zelfs nog nooit mee gemaakt. Hij is niet bang en ook zeker niet van me onder de indruk. Hij komt vrolijk op mij af en kan ik hem vastklikken, en dan poef!, daar gaan we. En dit was geen toeval! want, toen ik hem weer had, ja je raadt het al, gingen we gewoon de andere kant op! Ik heb hem aan het halster vast gehouden en zo kon zijn grapje niet meer op gaan. Met de nodige verontwaardiging en veel stil staan, kreeg ik hem dan toch mee. En slim dat hij is, kwam hij natuurlijk de volgende dag, écht niet bij me 😋. Er zit toch wel enig karakter van mijn Breeze in! haha. En dit mag ik dan wel weer. Dit is nog een onbeschreven blad en mijn horsemanship wordt dit jaar flink op de proef gesteld! Ik heb er zin aan!
Op het mysterie terug te komen, want dat wou ik jullie eigenlijk vertellen. Op een ochtend staat Alvaro mij trots aan te kijken, en alhoewel ik zag dat er iets ‘anders’ aan hem was, viel het kwartje nog niet meteen. Uiteraard viel dit kwartje toen toen ik hem zou ophalen om naar de weide te begeleiden. Het touw kon nergens aan vast! Hij was nog stukken knapper zo ook. Hij had hem vast af gedaan, of was ergens achter blijven haken.. was mijn gedachten.
Tot ik een geweldig filmpje van een van mijn pensionnies kreeg! Hij speelt gewoon met mijn Breeze!! Onmogelijk, maar gelukkig vastgelegd, want anders had ik gezegd dat ze het zich had ingebeeld 🤣. Dat hij met een, onderaan in rang geplaatste ruin zou spelen, zou mij aannemelijker zijn. Maar het is echt waar, een prachtig filmpje. Breeze en Alvaro bijten elkaar in hun lip en hebben zelfs gesteigerd. Het halster had er flink onder te verduren, en het is dan ook heel duidelijk dat we hiermee het halster mysterie hebben ontrafeld!. Wat ben ik trots. Heerlijk om ze zo te zien.
Alvaro heeft nu een week kunnen wennen bij ons naast de kudde in zijn eigen paddock. Hier kon hij rustig bijkomen van de verhuizing en op afstand kennis maken met de andere paarden(vrienden). Dat het nog niet zo heel snel vrienden worden, bleek al snel. Waarin ik eerder schreef dat Casanova heel geïnteresseerd was op een vriendelijke manier, is dit nu omgeslagen in het weghouden van Alvaro. Vooral bij ‘zijn’ merrie Gwen, die op haar beurt het liefst een stuk uit zijn billen wil proeven. Zelfs de ondersten in rang doen nu ineens popiejopie en jagen op hem! Alvaro heeft alle routes de afgelopen week zelf mogen ontdekken en durft erg veel te ondernemen. De bruggen neemt hij veelvuldig en ook de rozenbottels zijn favoriet bij hem.
Ik heb ervoor gekozen hem langzaam te introduceren bij een gedeelte van de kudde. Zo bleven er uitwegen over en kon ik de onderlinge verhoudingen goed monitoren. Soms sloten ze hem zelfs in en dan ben ik wel even heel erg teleurgesteld in mijn verwende, veelste goed hebbende, kudde. Maar ook dit hoort erbij, en Alvaro laat zijn onderdanigheid zien door urine te laten lopen. Hij durft zelfs de merrie Belle aan te gaan die vanaf dat moment alleen nog maar aan ‘boos kijken’ doet.
Het viel mij op dat Alvaro zijn achterhand erg stijf hield, mede door de bemerking in zijn bekkengebied. Dit beperkte hem in zijn vrijheid om van zich af te bijten. Ik heb hem een myofasciaal behandeling gegeven, waarna hij even een paar dagen in zijn paddock kon bijkomen. Toen hij daarna weer bij de kudde werd gevoegd heb ik hem op de grote weide tussen de kudde laten grazen. Casanova bedacht zich geen moment en ging vol in de aanval, waarin binnen een seconde de achterbenen van Alvaro door de lucht vlogen, een voltreffer! Casanova was zichtbaar onderste boven van deze nieuwe lenigheid. De rennende speelbal bleek niet meer zomaar weg te rennen, maar beet nu van zich af. Ook liet hij een prachtige uitgestrekte galop zien, waar mijn mond van open viel! Zoveel gemak en bijna met een ‘ne ne, ne ne’ houding, galoppeerde hij rustig voor Cas uit. Wat heb ik staan te genieten van hem. Trots dat hij was, en dat sterkte hem zichtbaar. Ik besloot hem tussen de kudde te laten die avond. Bergen met hooi heb ik gevoerd en zelf geen oog dichtgedaan ’s nachts, maar ’s ochtends stond hij zelfs in de schuilstal! (de andere paarden waren er even niet :P).
Het regende en ik zag zichtbaar een in één gedoken haflinger staan met waarschijnlijk best spierpijn van de aanvaringen de dag ervoor. Ik heb hem met best veel overtuiging mee kunnen krijgen naar zijn paddock, waar hij even niet hoefde op te letten en kon opladen. Hij was het niet helemaal met mij eens, want hij had nu kuddegenoten, ook al kon ík er nog niet echt van genieten.
Ik blijf het goed in de gaten houden en ik kan niet alles voor ze oplossen, maar ik laat hem niet aan zijn lot over. Het is immers mijn idee om ze bij elkaar te zetten op deze voor hun beperkte oppervlakte.
Uiteraard heb ik al als een echte penny mijn vlechttechnieken op zijn manen uitgeprobeerd :).
Alvaro mocht vandaag de track van ons paddock paradise in alle rust ontdekken. Wat vond hij dit spannend! Struikelen over elke tak en hij heeft enkele prachtige stukken galop in de schouder binnenwaarts laten zien. Erg dapper is hij wel! Vrijwel meteen ging hij op pad helemaal naar de andere kant van de track om vervolgens in rengalop terug te komen. De andere paarden verbleven even op de weide, zodat hij op eigen houtje de track kon leren kennen. Het is mooi om te zien hoe zijn lijf hem belemmerd om te kunnen eten uit de hoge hooiruif. Om uit deze ruif te kunnen eten moeten de paarden op een verhoging stappen.
Op de track is hij vooral opzoek naar brandnetels! een prachtige bron van natuurlijke silicium, wat weer goed is voor het ondersteunen van zijn gewrichten. Ook helpen de brandnetels bij het afvoeren van afvalstoffen. De rozenbottelstruik blijft ook niet onopgemerkt.
Deze dagen ben ik veel te vinden tussen de paarden. Het leren kennen van de nieuwe kudde structuur en hoe elk individu op Alvaro reageert. Casanova is nieuwschierig op een vriendelijke manier en eist zijn nieuwe vriendje op. De dames vinden er alleen wat van als het om eten draait. Ze komen boos op hem afgerend en proberen de kudde van de nieuwe indringer te scheiden. Wanneer het teveel onrust veroorzaakt grijpt de leidende ruin in, en zet de merrie weer op haar plek terug die zich vervolgens afreageert op de laagste in rang.
Pas wanneer Alvaro alle uitwegen kent en het heen en weer gebijt over de omheining afzakt, zal ik hem één voor één tussen de kudde voegen. De hiërarchie zal opnieuw worden beslist en her en der zal er verschuiving plaats vinden. Als ik het zo in schat zal hij 3e in rang worden, onder Breeze en Casanova.
Ook heb ik deze week kennis gemaakt met wat er zich onder zijn vlechten verscholen zat. Wow, ik heb een barbie paard! Als ik nu mijn penny penning niet haal, dan weet ik het ook niet meer. 😉 #ik_ben_best_wel_verliefd
het weet. Ik had van de week weer zo’n moment. Wanneer ik vertrek doe ik altijd even een glimp richting de paarden. Ze stonden allemaal lekker te chillen in de zon en ik stap in de auto. Onderweg zegt iets in mij, Alvaro stond net een tik anders dan anders. Een leek zal zeggen hij staat gewoon te slapen. Maar zijn hals hing net een fractie lager en de plek die hij gekozen had was niet logisch..
. En weer dat gevoel, er klopt iets niet.
