In Memoriam “Snow”,

Omdat ik de periode nooit zal vergeten waarin Snow bij ons kwam en uiteindelijk ook bij ons haar laatste adem heeft uitgeblazen, verdient ook haar verhaal een plekje op mijn website. 

* attentie: De afbeeldingen in deze blog kunnen schokkend zijn.

Het verhaal van Snow

Er komt een dame bij ons aan de deur met een dringend verzoek betreffende haar oudere merrie. De mevrouw geeft aan dat de merrie in slechte conditie verkeerd en kampt met luizen. In een volgend gesprek blijkt dat de merrie wordt bijgevoerd met ruwvoer vervangende voeding en verder op de weide staat. 

Wanneer de merrie bij ons aan komt, springen de tranen me in de ogen. Dit heb ik nog nooit van dichtbij gezien. Er stapt een hulpeloos vierkant paardengedaante de trailer uit. Met twee grote oren en een droevige blik, kijkt ze me aan. 

Omdat haar darmen niet veel voeding zijn gewend, richt ik mij in de eerste weken op het portiegewijs om de drie uren voeding aan te bieden, ook ’s nachts. Het blijkt al snel dat ze niks anders dan bijvoeding kan eten, door het ontbreken van verschillende tanden en kiezen.

Door haar met insecticide dodende middelen te wassen met een interval van 5 dagen, dringen we de luizen terug. Vanwege het dierenleed ogende gedaante, durf ik haar niet zonder deken te laten staan. 

Desondanks dat de voeding hoge kosten met zich mee brengt, is de eigenaresse gebrand om haar merrie ’terug’ in conditie te krijgen. De maanden vliegen voorbij en Snow knapt flink op. Zo af en toe galoppeert ze zelf! Ondanks dat het ons veel tijd en energie naast ons gezinsleven kost, geeft het een enorme voldoening haar te zien opbloeien. Het is een ontzettend vriendelijke merrie met een zeer aansprekend hoofd met grote oren. Na 1,5 jaar kan haar eigenaresse weer normaal met haar langs de weg wandelen en heeft ze haar paard weer terug.  

Op een avond vinden we Snow hangend in de stroomdraden. Ze staat enorm te zweten en reageert nauwelijks op ons. Haar eigenaresse snelt zich naar stal en de dierenarts is ook al gauw ter plaatse. Snow lijkt te hebben gewacht om afscheid van haar vrouwtje te nemen en slaapt tevreden in. De veearts kan niet achterhalen wat het is geweest of dat het haar tijd was, maar keek stomverbaasd toen we haar verhaal vertelden met daarbij haar leeftijd. Hij prees ons voor onze inzet en dat ze nog 2 jaar een paard waardig leven heeft mogen hebben. 

R.I.P. Snow, we zullen je nooit vergeten. ( Snow heeft 26 jaar mogen worden).