Ik kom een advertentie tegen met de titel: “revalidatie plek gezocht voor mijn ruin”.

Dit trekt mijn aandacht en ik besluit de advertentie verder te bekijken. De mevrouw schrijft over haar paard die een flinke peesblessure heeft opgelopen. Na menig kliniek te hebben bezocht, werd het standaard advies gegeven: box rust. Haar paard is een hele vriendelijke mensgerichte ruin die graag aan het werk gaat. Samen hebben ze Z-dressuur behaald, ondanks dat dit paard daarvoor ook een gebroken been had. Ondanks het vastzitten in een voerhek, met als gevolg daarvan een vergroeide rib. Dit zei mij hoe goed ze het met haar paard voor heeft.

Na alle problemen kreeg ze hem steeds weer op niveau. Elke dag naar stal om hem even aan de hand te laten stappen, maar beslist niet op de weide. De maanden verstreken. Haar paard begon zelfs gemeen te doen wanneer men hem kwam behandelen. Dit gedrag kende ze niet van hem en ook het vrolijke hinnikje verdween als ze op stal aan kwam. In plaats van haar vrolijke vriendelijke vriend, stond daar nu een gedaante met doffe ogen en een droevige blik. Ze verplichte zichzelf elke dag na het werk heen te gaan, soms zelfs twee keer per dag. Rotstraal stak de kop op en haar paard kreeg vreemde ophopingen op zijn flanken. Wanneer ze alleen al naar zijn buik wees, gaf dit al een afweerreactie.

Met buikpijn ging ze elke dag weer naar huis en wist ze zich geen raad meer. Ze besloot de wedstrijdsport gedag te zeggen en koos ervoor om voor haar paard een andere revalidatieplek te zoeken. Een plek waar hij op zijn eigen tempo kon herstellen. Zo schreef zij haar advertentie, en ik reageerde.

Op de foto’s die ik kreeg, leek het te gaan om een bruine Kwpn’er. Toen we verder in gesprek kwamen bleek het tot mijn verbazing echter om een Fries paard te gaan. Zijn vacht was bruin en oogde als een typisch warmbloed sportpaard. Mijn eigen paarden leven in een zo natuurlijk mogelijk Paddock Paradise en bewegen de gehele dag. Bewegen is goed voor de doorbloeding van de pezen, hoeven en afvoer van afvalstoffen. Gewezen op de mogelijke risico’s van het uit stal halen met al een zwakke pees en in samenspraak met haar dierenarts besloten we ervoor te gaan.

Er stapt een paard met een flinke winterdeken uit de trailer. Hij neemt alles rustig in zich op. Hij is vrolijk en opgewekt om in de trailer mee te mogen. De andere paarden hinniken hem tegemoet. Eerst even apart van de kudde zodat hij zijn nieuwe leefomgeving in alle rust kon ontdekken. Meteen vielen mij zijn hoeven op. Enorme lange onhandige tenen waarbij hij zijn benen hoog en onhandig neer plaatste. Het leek wel alsof hij geen gevoel met de ondergrond had. Elk steentje nam hij mee en hij struikelde veel. Niet te vergeten hoe deze lange teen zorgt voor een vergrote kracht op de pezen tijdens het afwikkelen. De nacht was even spannend, omdat dit paard het niet gewend was om in het donker buiten te staan. De lichten van de voorbijrazende trein waren nieuw voor hem, samen met wind en regen was dit niet de meest ideale eerste nacht.

De volgende ochtend was de pees iets verdikt, maar lang niet zo dik dan ’s ochtends op de vorige stal. Hij liep goed en oogde niet kreupel. Het nieuwe voer dat ik hem voorschotelde moest hij niks van weten, hij stond immers aan 4kg sportbrok per dag en was nog aan de magere kant. Ik bleef volhouden met dit nieuwe voer en kreeg hem na een paar dagen zover toch toe te happen. Zijn mest werd al gauw beter en zijn buik minder opgeblazen. Het was een zonnige winterdag en ik was wel benieuwd wat er zich onder de dikke deken bevond.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na een half jaar revalideren stapte zijn eigenaresse er weer voor het eerst op. Een super vrolijk paard die de pas er flink in heeft. Ze houdt haar hart vast voor de volgende ochtend. Ik bericht haar al vroeg dat er niks aan hem te zien is, de pees is nog mooi dun. Ze vertelt heerlijk te hebben gereden en ze, tot haar verbazing, met een lange teugel kon rijden, zonder angst om over de kop te gaan. Hij tilde zijn voeten keurig op en bepaald bij elke pas waar hij deze plaatst.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De week erna ging het introduceren in de kudde vlekkeloos en stond hij onderaan in rang. Op de vorige stal sprong hij over draden, wanneer hij bang werd van een ander paard. Af en toe zie ik hem wegrennen voor de leidende merrie, maar de ruinen spelen al met hem. Hij loopt stampvoetend over de tegels en je hoort hem van verre al aankomen. Ik besluit zijn voeten nog eens op te tillen en een kleine correctie te geven aan zijn steunsels en lange tenen. Het is even wennen voor hem, maar het stampvoeten is al snel verholpen. Iets gevoelig op het harde, maar ze hebben hier altijd de keuze dit te kunnen ontwijken. Al met al is hij 2 weken echt gevoelig geweest, waarna hij al dravend over de verharding gaat.

Het jaar erna staat er een compleet ander paard. Een vrolijke gitzwarte Fries die er zelfs zonder deken vrolijk en vitaal bij staat.