Het verhaal van “Belle”

Het struikelende “stichting paardje” (STAPS).

Belle ken ik al vanaf het begin dat ik vrijwilligerswerk doe bij Stichting Aangepast Paardrijden. Ze is een grof gebouwde dame, vermoedelijk een kruising Fjord/Belgisch trekpaard van ±18 jaar . Qua postuur en karakter is ze het ideale stichtingspaard. Ze kan gewicht dragen en is enorm sterk, met tevens een werkwillend, vriendelijk karakter. Het ging me ook vreselijk aan het hart toen ze op de nieuwe Agterberg bodem begon met struikelen, zo erg zelfs dat het onveilig werd haar nog langer in te zetten voor de lessen. Een enorme schadepost voor de stichting, waarbij ze haar financieel gezien niet konden missen. De kosten van verzorging liepen door en Belle was onbruikbaar geworden. Toen bleek dat de stichting haar zelf niet kon helpen heb ik mijn hand uitgereikt. Samen met Breeze (mijn eigen tinker) een mooi project om ieders ogen te kunnen openen wat we met deze manier van trainen allemaal kunnen bereiken.

Belle verhuisde naar ons Paddock Paradise, waar ze flink moest wennen. Ze had zichzelf vol gegeten met vlas en kampte met grote dorst en verstoppingsverschijnselen. Belle leefde op enorm grote voeten die het afwikkelen er niet makkelijker op maakten.

Op de bovenstaande foto’s is goed te zien dat Belle enorm op (al dan niet over) de voorhand staat. Ze heeft een te sterk ontwikkelde onder-halsspier (brachiocephalicus). Door haar halsspier op te drukken liep Belle met een geheven hoofd en weggedrukte rug.

Belle zat enorm strak in haar spieren, wat resulteerde in een boos niet meewerkend paard. Wanneer ik haar vroeg gewicht op een achterbeen te nemen, compenseerde zij dit door te gaan stuwen. Door haar kracht was het erg moeilijk dit zwaargewicht alleen al de schouders te doen verplaatsen, zonder haar uit haar comfortzone te halen. Aanwijzingen met de zweep kende ze niet. Ze reageerde hier ook erg angstig op.

Het longeren moest in een afgesloten roundpen gebeuren, omdat ze met het hoofd naar buiten, menig persoon de blaren op de handen trok. In de periode voordat ze bij ons kwam is er geprobeerd middels cavaletti training haar voetcoördinatie te verbeteren. Geen verkeerde methode, maar voor dit paard nu simpelweg nog niet te volbrengen. Belle raakte volledig in paniek bij het zien van de balken.

Ik heb Belle het stretchen/ontspannen op commando steeds meer eigen gemaakt, waardoor ze nu vaak zélf deze houding al opzoekt. We hebben haar in beweging steeds meer ruimte gegeven, zodat ze uiteindelijk in balans op de volte kon bewegen, zonder daarbij de steun van de lijn op te zoeken.

In tegenstelling met wat “men” van mij verwachtte, heb ik Belle een half jaar de tijd gegund om eerst zelf in balans te komen, voordat ik haar zou storen met mijn eigen ruitergewicht (3x per week onder het zadel). De communicatie in de basis is zo goed bevestigd, dat toen we haar het barebackpad oplegden en opstapten ze vrijwel meteen de voorwaarts neerwaartse tendens opzocht. Dat was zo mooi om te zien. De eerste tijd nog met haar oren op schofthoogte, vanwege het gewicht van haar schedel en het snel op de voorhand willen vallen.

Na een jaar training was Belle sterk genoeg zich te laten zien in de manege. Ze kwam zelfverzekerd de bak in en hoe de ruiter haar ook uit balans wou brengen, Belle bleef keurig gedragen voorwaarts stappen. De lessen zijn in haar tempo opgebouwd, en men is nog altijd positief over de vooruitgang die Belle blijft boeken. Zelfs met een volledig rolstoelafhankelijke ruiter blijft Belle in een gedragen zelfhouding voortbewegen.

You May Also Like