Cas voorbereiden op zijn kliniekbezoek

Na telefonisch contact te hebben gehad met de paardenkliniek over mijn onderbuikgevoel bij Casanova, kreeg ik het advies om met hem op de kliniek langs te komen. Doordat Cas vorig jaar erg naar van de trailer afgekomen is, heeft hij jammer genoeg een slechte ervaring over gehouden aan het trailer rijden. Ik neem daarom twee weken de tijd om hem te begeleiden naar de dag van de  afspraak op de kliniek.

Ik leer Cas de commando’s aan van het leiderschap en te leren volgen op mijn commando. Hij moet leren dat hij bij druk naar voren treedt, in plaats van tegen de druk in te gaan. Wanneer paarden een eerder losbreek (voor hen een succes) moment hebben ervaren door tegen de druk in te gaan, zullen ze dit weer doen. Het paard zal omhoogkomen of hard achteruit gaan om zijn eigen idee uit te voeren. Dit doen paarden, omdat ze het zichzelf eigen hebben gemaakt. Ook heb ik meegemaakt dat het paard zichzelf ‘uit’ zet en het 500kg wegende paard met geen mogelijkheid meer in beweging kwam.

Door de commando’s op de grond (in een voor hem veilige omgeving) aan te leren, kan ik er later op terug vallen. De ‘regels’ die ik hem aanleer zijn duidelijk en altijd hetzelfde. Hierdoor komt er rust en ontspanning. Ik kan het paard vooruit, opzij en achteruit laten bewegen zonder dat er spanning nodig is. Mijn lichaamshouding is voldoende om het paard te laten weten wat hij moet doen.

Ik deel het trailerladen op in kleine stukjes. De eerste keer is het voldoende zodra hij in de trailer staat, uitademt en een klein teken van ontspanning geeft. Op het moment van de ontspanning (hoofd laag en kauwen) laat ik hem achterwaarts gaan en beëindig ik de sessie. Voor hem een succesmoment. De keer erna laat ik hem twee maal de trailer betreden en al snel weet hij de bedoeling en kijkt zelfs rustig uit het deurtje van de trailer. Zijn oogopslag blijft nog gespannen, maar hij weet inmiddels hoe het werkt.

Bij de volgende training vraag ik hulp om de stang achter Cas te sluiten. Op dit moment komt er even spanning op en drukt hij tegen de stang. Een lichte paniek, maar de druk op het halster geeft hem het sein om naar voren te treden. Ik beloon hem op het moment dat hij ontspant en de stang gaat er weer achter weg. Daarna gaat er 1 trailer deur dicht, de sessie daarna 2 deuren en een week later rijden we onze eerste kilometer en komen weer terug ’thuis’. Een succesmoment voor hem, de trailer betekent niet verhuizen.

Over dat een paard zo ‘denkt’ kan worden gediscussieerd, maar ze weten vaak maar al te goed waar de bakkabouter de vorige keer verstopt zat. 🙂 Het allerbelangrijkste is dat je zelf achter je plan staat en dit uitstraalt naar je paard. Ook ik weet hoe je eigen houding verandert als de hele wereld naar je kijkt, wanneer je paard de trailer niet op wil. Je paard kijkt je vervolgens aan of je een wild vreemde bent en maakt geen contact meer.

De laatste keer voordat we naar de kliniek af reizen maken we een positieve ervaring door naar het bos te gaan. Dit maal reist er een ander paard mee. Cas schraapt wat met zijn voorbeen en staat nog niet zo stevig. Ook hinnikt hij naar paarden langs de weg, maar het valt mij reuze mee. Wanneer ik het trailer deurtje open maak, staat hij erg te trillen. We laden hem uit en beginnen aan een heerlijke wandeling in het bos. Cas maakt flinke passen en hij luistert subliem naar de commando’s. Hij trekt niet aan het touw en kijkt opgewekt. Wanneer we aankomen bij het water loopt hij er zonder twijfel in en begint vrolijk met zijn voorbeen te spetteren. Hij doet zelfs een kleine schoolhalt! en gaat zitten op zijn achterbenen. Hij zet zijn Spaanse hals op en slingert zijn lange benen met gemak boven het wateroppervlak uit. Cas wordt ontzettend enthousiast en zijn Spaanse bloed komt boven. Wat is hij toch mooi! Heel even gaat mij door mijn gedachten wat als hij niet meer op de trailer stapt, maar dan lopen we gewoon naar huis. Die gedachten kan ik al gauw aan de kant zetten, hij twijfelt even, maar daarna stapt hij er weer op.

Houdt mijn blog in de gaten om te lezen hoe ons bezoek aan de kliniek is
verlopen en (of we er zijn gekomen) = negatieve gedachte = niet nodig.