Daar ben je dan! Welkom Jake. Een evenbeeld van mijn Casanova, wat ben ik overdonderd. Nog knapper dan verwacht en wat is hij lief! Wat hebben zijn baasjes een enorme stap moeten nemen, en wat voel ik mij vereerd! om hem te mogen gaan helpen.
Niet alleen het geschoren been liet zien welk been is aangedaan, maar ook Jake zijn gehele houding. Hij zet zijn been buiten zijn gewicht en compenseert achter. Zijn baasjes gaven al aan dat hij veel ligt en rust. Hij zal de tijd krijgen die hij nodig is om aan te sterken.
Hij heeft al even kennis mogen maken met de kudde over de heg en via de omheining, maar hier heeft hij nog niet veel interesse in. Casanova moest er natuurlijk wel even wat van vinden, het was alsof hij in de spiegel keek.
Deze week zal hij naast de kudde rustig zijn nieuwe omgeving kunnen verkennen. In zijn paddock zit hoogte verschil, waardoor hij rustig begint met trainen. Ook de band geeft gelijk het effect wat ik wou. Ik zou mezelf niet zijn als ik zijn lijf al niet even had af gevoeld. Enkele triggerpoints opgelost, en rijkelijk beloond met veel gapen. Stukje voor stukje zal ik deze puzzel gaan oplossen en ik neem jullie mee in zijn revalidatie verhaal.
Van intens gelukkig naar hartverscheurend verdriet. Wat staat geluk dichtbij verdriet. En soms moeten we simpelweg loslaten al wil je hart dit liever niet.
En dan is die daar, de hulpvraag waarbij je weet dat je hulp moet bieden. Een paard dat alle reguliere hulp heeft gekregen wat een kliniek kon bieden. Een lang standaard revalidatietraject afgelegd, maar nog niet het gewenste resultaat. Overweging tot laten inslapen, maar gewoonweg een te goed paard om te laten gaan. Eerlijk zijn naar het paard dat nu (en misschien zelfs nooit) kan voldoen aan het streven van de ruiter. En wat waardeer ik het dat deze mensen bestaan! Een weloverwogen keuze, afstand van elkaar te nemen en hem aan mij te gunnen. Waardoor deze knappe man een kans krijgt om rustig te kunnen revalideren en waarna zijn kansen tot het vinden van de juiste match, zijn gewaarborgd. Outside the box revalideren in ons paddock paradise.
Mag ik jullie alvast voorstellen aan Jake. 10 jaar met Iers paspoort, looks like Casanova en karakter en uitdrukking alla Niño. Hoe vindt je het?! Binnenkort zal hij bij ons komen wonen en zal ik zijn revalidatie met jullie delen. Revalidatie peesblessure voorbenen Jake.
Triggerpoints in het schoudergebied behandeld. Meer schoudervrijheid, protractie en retractie van het voorbenen ontspanning. Bij veel paarden zit er spanning in dit gebied. Kun jij dit bij je paard zonder dat hij boos of prikkelbaar wordt? Door alleen te voelen zie je al zoveel meer.
Deze week weer veel spieren in de handen gehad. Nieuwe paarden ontmoet en eigenaren en de kracht van myofasciaal behandelen kunnen overbrengen. Geweldige reacties van paarden mogen laten zien. Het is zo overduidelijk welke ketens zijn aangedaan en de spasmes die daarop volgen. Ik neem de eigenaren mee in het gehele proces. Samen kijken naar de beweging en het algehele fysieke beeld. Klopt het beeld wat we zien, en wat zie ik maar ook wat zien ze zelf.
Het is geweldig om tijdens de behandeling de eigenaar te horen zeggen, dat heb ik hem nog nooit zien doen. De paarden gapen veel en krijgen hele niesbuien bij het losmaken van de triggerpoints. Van een hele hoge halshouding naar een enorme lange ontspannen hals hoofdhouding. Paarden met veel hoofdpijn en hoofdschudden te kunnen laten ontspannen. Wat is het toch fijn ze te kunnen helpen.
Kennen jullie dat. Je gevoel die het eerder weet dan je hoofd. Of dat je hart het weet. Ik had van de week weer zo’n moment. Wanneer ik vertrek doe ik altijd even een glimp richting de paarden. Ze stonden allemaal lekker te chillen in de zon en ik stap in de auto. Onderweg zegt iets in mij, Alvaro stond net een tik anders dan anders. Een leek zal zeggen hij staat gewoon te slapen. Maar zijn hals hing net een fractie lager en de plek die hij gekozen had was niet logisch..
Thuisgekomen niet weer actief aan gedacht. Zie ik tijdens het rijden dat Casanova de manenkam van Alvaro beet houdt. Vreemd.. het leek ook niet op spelen en Alvaro stond heel onderdanig met zijn hoofd naar beneden. Ach wat mooi, ze accepteren elkaar.. ik maak nog een foto . En weer dat gevoel, er klopt iets niet.
S middags. Ze gaan op de weide. Na tien minuten doe ik een blik naar de weide, en daar ligt er een.. dat klopt niet! Niet als je net op de weide staat. Ik loop heen en inderdaad Alvaro ligt op de weide en heeft een pijnlijke blik. Casanova wist het! en probeerde hem dus bij zinnen te halen. Prachtig dat kudde instinct. Inmiddels is hij weer de oude.
Mijn leermeester, mijn meest eigenzinnige karakter, kuddeleider. Vaak tranen gelaten van onmacht. De simpelste dingen deed hij gewoonweg niet, schaamde mij tegenover de hoefsmid. Haal je speciaal je BE rijbewijs, vertikt hij het met me mee te willen gaan.
In het bos kwam hij vaker alleen thuis dan samen met mij. Vanaf zijn 10e heb ik het buitenrijden opgegeven. Bit vastpakken, zelf de weg bepalen, en snoeihard gaan, waren niet aan mij besteedt. Buitenrijden doe ik immers voor mijn ontspanning.
Inmiddels neem ik hem overal mee naar toe en kunnen we lezen en schrijven. Hij heeft heeft me zoveel met vallen en opstaan, geleerd. En al wordt ik wel eens doodmoe dat het gewoonweg nooit eens simpel is met hem, toch is hij mijn alles! En kan ik er steeds meer om lachen. En alhoewel ik er vast nog vaak naast zal liggen, hebben we vandaag heerlijk buiten uitgewaaid.
Moraal van mijn verhaal. Er is altijd een weg, als we maar willen luisteren. En leren op de moeilijkste weg, betekend dat alles wat nog komen gaat, alleen maar kan mee vallen.
Tijdens veel van mijn behandelingen kom ik problemen tegen in de Superfascial Dorsal Line (SDL) tegen. Dit is de spierketen die van voor naar achteren loopt. Als je de afbeelding bekijkt is het ook meteen duidelijk waarom ik hier veel problemen tegen kom. Het is namelijk de plek waar je zadel veel impact kan hebben. Hals niet kunnen of willen strekken, een enorm ontwikkelde onderhals of neidig met aansingelen of opstijgen. Uiteraard valt er rijtechnisch nog vaak veel te behalen, maar hoe overtuig je een paard met pijnlijke spieren dat hij het anders moet doen?
Wat probeert jou paard je te vertellen? Is het paard zwaar op de hand, sterk of lukt een bepaalde oefening niet? Kijk verder en kom binnen in de wondere wereld van spieren en hun invloed op beweging, mentaliteit en stand.
Fascinerend hoe droge stof ineens beeldend kan worden met behulp van de computer. En hoe logisch het eigenlijk is dat spieren een enorme invloed uitoefenen op het skelet. Spieren zorgen voor stabiliteit en beweeglijkheid van het skelet, zodat het paard goed kan functioneren. Als ergens in deze keten problemen beginnen is het ook weer heel logisch dat dit een heel scala aan opeenvolgende problemen met zich mee kan brengen. En hoe geweldig is het dan dat we met behulp van Myofasciaal therapie aangedane spieren kunnen opsporen en weer normaal kunnen laten functioneren. Om vervolgens met Rechtrichten een gezondere houding aan te nemen om het probleem niet weer de kop te laten opsteken. #rechtgericht#myofasciaal#lovemyjob#grondwerk
In mijn vorige blog vroeg ik jullie te reageren op de transformatie foto’s van Belle. Tussen de foto’s zit twee jaar tijdverschil en nog verbetert de houding van Belle. Dit zien we aan het postuur, maar ook aan wat Belle aandurft en aan kan.
Het was hartstikke leuk om de reacties te mogen ontvangen. Er is goed en nauwkeurig gekeken en bepaalde punten vielen iedereen op. Zoals dat Belle inderdaad op 4 hoeven staat en zichzelf nauwkeurig heeft uitgebalanceerd. Waardoor ze minder wijd staat en niet 1 enkel voorbeen wordt belast. In de oefening kunnen we het gewicht verplaatsen en al steeds meer ook in de achterhand te laten zakken (buigen van de knieën). Hieronder nogmaals de foto’s waarover het ging.
Jullie hebben ook heel terecht haar hals opgemerkt. De een noemt dat hij nu verder kan doorbuigen, een ander noemt meer ontspanning van voren. Als we hier nu wat verder op in gaan, dan zie ik een hals die niet bij het lijf hoort. Een iel en weinig ontwikkelde hals in vergelijking tot de achterhand. Als we dan nog iets beter kijken dan valt mij de spier voor het schouderblad op (1). Die zit daar in de weg, hoort daar niet zo aanwezig te zijn en is over ontwikkeld. Voor mijn mede 🤓studenten, check die M. Subclavius.
M. Subclavius – De eerste diepe borstspier, ook wel de subclavius genoemd. De subclavius loopt naar voren en omhoog en hecht zich op het bovenste deel van de voorkant van de scapula. Het is een zeer belangrijke spier bij het naar achteren bewegen van het voorbeen (als er geen gewicht op het been staat) of door het lichaam naar voren over het belaste voorbeen te trekken. De subclavius trekt ook het voorbeen richting het lichaam.
Kijk ik dan verder zie ik nu een hele mooie ontwikkelde M. Triceps Brachii (2). Die zat er blijkbaar in 2020 nog nauwelijks.
De Triceps buigt de schouder en strekt de elleboog. Het lichaam van het paard wordt naar voren geduwd en het voorbeen gaat naar achteren. De triceps hoort zacht en soepel te voelen. Je kunt hem beetpakken en zou de spier heel gemakkelijk moeten kunnen wiebelen. Voelt de triceps hard en stevig aan, dan kan het zijn dat je paard een verkorte pas naar voren heeft.
M. Brachiocephalicus bolt op
Kijken we nog verder in die hals dan is deze veel breder geworden. In mijn jargon, Belle heeft haar kap ontwikkeld. De spierketens die vlak onder de manenkam liggen. Op de foto niet te zien, maar Belle droeg haar hoofd altijd met een mega onderhals. Die spier ontwikkelde ze teveel, wij gaven hem zelfs een naam Belle heeft een Brachii. Het gaat hier om de M. Brachiocephalicus spier. Nu gebruikt Belle steeds meer de bovenliggende spieren en zien we de M. Splenius (3) steeds meer en vaker opbollen.
De Splenius is zoals we dat noemen een ‘strekspier’. Strekspieren lopen over de hele bovenlijn van het paard. De Splenius heeft als functie om de hals te strekken(opwaarts te bewegen) en het hoofd te liften. Als de Splenius goed ontwikkeld is, zien we een gelijkmatig ontwikkelde hals. In de oprichting zie je deze spier opbollen.
Verder zien we een sterkere ruglijn en een veel strakkere gordel. Het gebied rond haar ribben is strakker en gespierder geworden, ze heeft een sixpack ontwikkeld. Wat zorgt voor een betere rompstabiliteit. De opmerking dat ze wat voller is geworden is hiermee ook gedekt, ze is in spiermassa enorm toegenomen. Qua gewicht zelfs wat afgenomen en zijn haar ribben voelbaar. Maar kijk ook naar haar kleur, die is veel dieper en intenser. Ze gebruikt haar voedingsstoffen niet meer voor herstel en kunnen nu worden ingezet voor huid en hoefherstel.
En dan kijken we nu alleen naar een statische foto. Stel je eens voor wat we allemaal kunnen zien in beweging! i love my job! #bewegingsanalyse
Nu ik steeds meer weet over de biomechanica van het paardenlichaam, kan ik meer en meer linken leggen met bewegingsproblemen. Wanneer ik een paard in de juiste houding aanmoedig vallen ze vaak meteen door de mand. Een paard is een meester in het compenseren. Ze passen zich feilloos op hun trainer aan of in sommige gevallen past de ruiter zich aan het paard aan. ‘mijn paard vindt die oefening niet zo leuk, of hij gaat liever de andere kant op’.
Het is ook heel confronterend als je zelf het gevoel hebt dat het wel lekker gaat. En je zult mij nooit horen zeggen dat het niet goed is wat je doet. Een ieder heeft zijn of haar paard voor hen eigen plezier. Maar wordt er aan mij gevraagd of het beter kan, dan zeg ik in de meeste gevallen, ja. Kleine aanpassingen in de training kunnen een enorm verschil maken. En als we dan de beelden vergelijken tussen het starten van het Rechtrichten en nu, dan valt zelfs bij mij de mond nog wel eens open!
Zo kreeg ik van de week foto’s van Belle te zien. Voor mijn opleiding Equine Myofasciaal Therapist zag ik een paard op een foto. Ik keek naar de houding, plaatsen ze steeds het zelfde been naar voren, zit het goed in zijn vacht of zie ik terugval van bepaalde lichaamsdelen. Maar kijk ik nu dan zie ik ineens de overcompensatie van bepaalde spieren. Ik zal jullie meenemen in onderstaande foto’s, want het is gewoon te mooi om dit niet te doen!
Tussen de bovenste en onderste foto zit 2 jaar tijd. Sanne traint Belle grotendeels aan de hand en ze bekapt haar zelf. Wat zien jullie, wie durft in de opmerkingen de verschillen te benoemen. Wat zien we nu eigenlijk allemaal. Ik mijn volgende blog zal ik verder gaan op de punten die ik zie, en die we terug zien in de training.
hart dit liever niet.
het weet. Ik had van de week weer zo’n moment. Wanneer ik vertrek doe ik altijd even een glimp richting de paarden. Ze stonden allemaal lekker te chillen in de zon en ik stap in de auto. Onderweg zegt iets in mij, Alvaro stond net een tik anders dan anders. Een leek zal zeggen hij staat gewoon te slapen. Maar zijn hals hing net een fractie lager en de plek die hij gekozen had was niet logisch..
. En weer dat gevoel, er klopt iets niet.
