Ken je dat gevoel? Zo’n niks lukt dag. De zwaartekracht je alles uit de handen laat vallen en dat het altijd omlaag valt en nooit eens omhoog. Zwaarmoedige dagen, waarop je gewoon uit voorzorg al beter niet kan gaan werken met een paard dat een trainer nódig is. Je hebt ook paarden die je daar heerlijk uit kunnen halen. Het paard dat even niks aantrekt van jou moedeloze houding. Degene waar je tegenaan kunt praten. Ja hoor, de klok gaat terug en het blad komt met bakken naar beneden. Het seizoen waarin ik 9 van de 10 keren een zorgen kindje adopteer en me volledig focus op wat ik voor hem kan betekenen.
Nu heb ik gelukkig nog de 2 mannen Jake en Alvaro die in een flinke opwaartse lijn gaan en kan ik mij uitleven op de vele interessante paarden die op mijn pad komen. Interessante vraagstukken, waarbij ledematen niet goed meer functioneren of er zelfs afwijking aan het lijf is te zien. En dan daarbij de open monden van de eigenaren die een spier zijn eigen leven ziet leiden als ik verderop een triggerpoint aanspreek. Het paard begint te zweten terwijl het stilstaat, van steigeren naar omvallen van ontspanning gaat en zelfs compleet uit hun plaat gaan ná de behandeling. (liever niet, maar het is wel vrije beweging wat ik vroeg). Ja, ik haal absoluut energie uit mijn werk als Myofasciaal Dryneedling therapeut en instructeur Rechtrichten (en chocolade pepernoten ;)). Waar put jij energie uit in deze tijd van het jaar?
Alvaro heeft nu een week kunnen wennen bij ons naast de kudde in zijn eigen paddock. Hier kon hij rustig bijkomen van de verhuizing en op afstand kennis maken met de andere paarden(vrienden). Dat het nog niet zo heel snel vrienden worden, bleek al snel. Waarin ik eerder schreef dat Casanova heel geïnteresseerd was op een vriendelijke manier, is dit nu omgeslagen in het weghouden van Alvaro. Vooral bij ‘zijn’ merrie Gwen, die op haar beurt het liefst een stuk uit zijn billen wil proeven. Zelfs de ondersten in rang doen nu ineens popiejopie en jagen op hem! Alvaro heeft alle routes de afgelopen week zelf mogen ontdekken en durft erg veel te ondernemen. De bruggen neemt hij veelvuldig en ook de rozenbottels zijn favoriet bij hem.
Ik heb ervoor gekozen hem langzaam te introduceren bij een gedeelte van de kudde. Zo bleven er uitwegen over en kon ik de onderlinge verhoudingen goed monitoren. Soms sloten ze hem zelfs in en dan ben ik wel even heel erg teleurgesteld in mijn verwende, veelste goed hebbende, kudde. Maar ook dit hoort erbij, en Alvaro laat zijn onderdanigheid zien door urine te laten lopen. Hij durft zelfs de merrie Belle aan te gaan die vanaf dat moment alleen nog maar aan ‘boos kijken’ doet.
Het viel mij op dat Alvaro zijn achterhand erg stijf hield, mede door de bemerking in zijn bekkengebied. Dit beperkte hem in zijn vrijheid om van zich af te bijten. Ik heb hem een myofasciaal behandeling gegeven, waarna hij even een paar dagen in zijn paddock kon bijkomen. Toen hij daarna weer bij de kudde werd gevoegd heb ik hem op de grote weide tussen de kudde laten grazen. Casanova bedacht zich geen moment en ging vol in de aanval, waarin binnen een seconde de achterbenen van Alvaro door de lucht vlogen, een voltreffer! Casanova was zichtbaar onderste boven van deze nieuwe lenigheid. De rennende speelbal bleek niet meer zomaar weg te rennen, maar beet nu van zich af. Ook liet hij een prachtige uitgestrekte galop zien, waar mijn mond van open viel! Zoveel gemak en bijna met een ‘ne ne, ne ne’ houding, galoppeerde hij rustig voor Cas uit. Wat heb ik staan te genieten van hem. Trots dat hij was, en dat sterkte hem zichtbaar. Ik besloot hem tussen de kudde te laten die avond. Bergen met hooi heb ik gevoerd en zelf geen oog dichtgedaan ’s nachts, maar ’s ochtends stond hij zelfs in de schuilstal! (de andere paarden waren er even niet :P).
Het regende en ik zag zichtbaar een in één gedoken haflinger staan met waarschijnlijk best spierpijn van de aanvaringen de dag ervoor. Ik heb hem met best veel overtuiging mee kunnen krijgen naar zijn paddock, waar hij even niet hoefde op te letten en kon opladen. Hij was het niet helemaal met mij eens, want hij had nu kuddegenoten, ook al kon ík er nog niet echt van genieten.
Ik blijf het goed in de gaten houden en ik kan niet alles voor ze oplossen, maar ik laat hem niet aan zijn lot over. Het is immers mijn idee om ze bij elkaar te zetten op deze voor hun beperkte oppervlakte.
Uiteraard heb ik al als een echte penny mijn vlechttechnieken op zijn manen uitgeprobeerd :).