De stressvlekken verdwijnen langzaam. Mijn meisje Gwen is weer heel thuis. Wat heeft het me in zijn greep gehouden. Zou ze wel weer ontwaken. Ze vroegen nog net niet of ik een kater had. Wat voel ik mij brak. Je hebt er geen invloed op, alles in handen van de artsen. Het is hum werk, maar toch, het is een deel van jou. En zorg ik ergens voor dan doe ik dat met heel mijn toewijding en geen haar minder.

Dat hebben ze daar ook gezien. Hooi voor een weeshuis mee, emmers met pulp en iedereen die er werkt wist dat ze haar eigen rantsoen heeft.

Maar wat hebben ze haar fijn verzorgt en behandeld. Ze kreeg zelfs een windwaaier toen het zo warm op stal was. Geen rood vlekje te vinden op mijn witte paard. Vakwerk, kan niet anders zeggen.

Sanne was mee ter ondersteuning en heeft ons op de gevoelige plaat vastgelegd. Maar goed ook, want die vriendelijke arts Marco had het “bewijsmateriaal” (dat de tanden er ook echt uit waren) in een zakje in het paspoort gedaan! Er lief uiteraard, maar iets teveel details voor mij. Ik zou een waardeloze assistent zijn (had nog wel veearts willen worden ook) Gelukkig tactisch en optijd weggemoffeld door Sanne. Ik had de auto niet gehaald , en had zelf aan het zuurstof gekunt.

De kudde begroette haar fijn en de komende dagen zal de rangorde weer iets veranderen. Gwen ruikt anders en ook haar losse bijtgebit, is niet meer.

Dank je wel voor ieders medeleven en lieve berichten. En Paardenkliniek Wolvega , Marco en zijn team, dank jullie wel voor de goede zorgen voor Gwen en mij. Tot volgende week, dan mogen de hechtingen eruit. (oh god).

Welterusten