En daar zit ik dan, even mijn gedachten verzetten op de telefoon. Vanmorgen stond de afspraak op de kliniek voor Gwen haar gebit. Gisteren jarig en 23 geworden en vandaag moeten achter laten. Voor iemand die altijd alles zelf oplost, is dat een heel ding. (paardenarts Marco keek me vragend aan). Alhoewel ik graag assistent had willen worden, kom ik er verder nooit.
Dus eigen hooi mee, supplementen en nog net geen pyjama.
Op de foto’s en zelfs op de bewogen foto’s was al snel duidelijk dat het niet goed zit. Alle voortanden zijn aangetast en zelfs enkele kiezen had Marco zijn twijfels over. Ze moet pijn hebben en de keuze om alleen de twee zichtbare tanden te trekken was er eigenlijk niet. Je laat een paard niet met pijn lopen, maar beslissen dat het haar tijd is kan ik ook niet. In 3 kwartier is ze er morgen vanaf. Dan nog een dagje ter observatie en mag ik haar ophalen.
Waarschijnlijk met een centbakje onderlip en zichtbaar uitstekend stukje tong. Het zal even aanpassen worden, want ze mag geen gras en zetmeelhoudende voeding vanwege haar zomer exceem.
Klein pluspuntje, ze schatten haar 16. Die steek ik in m’n zak!
En dan was het vanochtend zover. Alvaro werd opgehaald door zijn nieuwe gezin. Nog even quality time met hem gehad. Zijn staart spik en span en nog een laatste voeten controle. Heel gek, maar het was alsof hij het wist. Hoofd laag en niet eens drammen, hij had eens zeeën van geduld..
Ook toen ik hem nog even bij de kudde liet, bleef hij vooraan bij de stallen. Al snel verschenen daar de nieuwe gezichten en wie stond bij het hek! Nou schiet mij maar lek.
Uiteraard een mooi roze halster om en de trailer op. Een klein beetje onwennig, maar liefde gaat door de maag en meneer stond heel tevreden met zijn nieuwe vrouwtje te knuffelen.
Hoe goed ik m’n maag ook in bedwang probeerde te houden, spatte de spanning er toch wel van af. Hier ben ik echt niet voor gemaakt, afstand doen van..
Maar algauw kreeg ik een geweldig bericht met mooie beelden. Alvaro maakte vriendelijk kennis met zijn nieuwe kudde genootjes en was zichtbaar op zijn gemak. Ze stuurde me: “het is alsof hij hier altijd al heeft gewoond”. En dit laten de foto’s ook zien. Alvie wat hebben we je goed gematched, Robbert ten Brink is er niks bij.
Ik kom je snel opzoeken. Voor degene die hem aan het hart gaan. Ik blijf ze volgen en zal updates blijven geven.
Niet eens tijd om mijn gedachten te verzetten voor het vertrek van Alvaro, dient het volgende breinbrekende dilemma zich al aan.
Mijn oma Gwen heeft altijd al extra zorg en aandacht nodig. Ze heeft sinds enkele jaren er een kwaaltje bij, namelijk EORTH. Een lelijke en vooral pijnlijke aandoening van het gebit. Er was al eens een tandje getrokken en heeft ze een wiebeltand. Er is weinig aan te doen en de ziekte tast steeds meer tanden aan. Er vormt zich extra cement rond de tandwortel wat enorme druk geeft in de tandkas en weefsels. Rood en ontstoken tandvlees en tanden worden broos en kunnen daardoor afbreken.
Gwen is zacht gezegd niet heel voorzichtig met zichzelf en laat ook geen ongemak zien. Eet gewoon en is goed aan de maat. Ook in het werk is ze vrolijk en voor haar mankementen erg goed te pas.
Waarbij ik dacht dat haar wiebeltand weer voedselresten had opgehoopt en daardoor vies rook. Bleek vandaag bij het ontsmetten en tandsteen weghalen, meer aan de hand te zijn.
Na contact met de kliniek en mijn eigen tandarts, gaat ze op de foto. Daarna wordt er gekeken hoeveel tanden zijn aangedaan en wat voor opties er zijn.
Deze week ben ik meerdere malen (uit)toe gelachen voor mijn uitspraken. Mijn “het komt wel goed”, komt mijn moeder haar neus bijna uit en op gevoel projecten beginnen is voor mij niks ongewoons.
Zo ook het vertrek van Alvaro. Dat komt nu erg dichtbij en zal ik donderdag echt wel even een zwaar Gevoel hebben. Maar alles in mij zegt dat het goed komt met die twee.
Ook toen Alvaro deze week ineens een schaafwond aan zijn been had door het spelen. Dit zit wel goed. Het zegt eigenlijk dat hij enorm fit en vitaal is en klaar om te vertrekken. Voor de groep krijgt hij nu ook een te grote mond. De anderen zijn immers krakkemig, op leeftijd of herstellende. Hij was hier om te revalideren en gaat nu de weide wereld weer in. Loslaten.
En ook in de zinsopbouw: komt wel goed. Heeft al een flinke dosis wilskracht het te laten slagen. Anders gebruikten we het woordje goed niet. Dan zouden we zeggen, zien we nog wel. Niet dat ik die ook niet vaak gebruik..
Maar in dit geval, voelt het elke dag beter. Volg je gevoel!
Time to let go. Wie a zegt moet ook b zeggen. Deze week nieuwe mensen ontmoet, een mogelijke match voor onze Alvie. Ze was niet opzoek, maar mijn schrijven trok haar aandacht. Bewust niet te rooskleurig, om de juiste mensen aan te trekken. (of de kans te verkleinen dat hij vertrekt).
Een paard met een verhaal, en bepaalde zorg. Maar een maatje, echt een maatje voor het leven. En dat is wat ze zocht, en bij mij vond. Heerlijk getut, en Alvie genoot vollop. En vandaag waren ze er nogmaals Alvie te ontmoeten. Alsof hij het wist, neus vooraan en zelfs niet afslaan naar de weide, maar mee lopen. Ook leider Breeze gaf hem voorrang om bij de mensen te staan, die er speciaal voor hem er waren.
Je voelt het als het goed is, en dat was het. Dit is Alvie zijn gezin, daar mag hij heen gaan. Haflinger kenners, liefdevolle mensen die open staan voor zijn verhaal. Hoeveel meer kan ik voor hem wensen?! Dubbel is het wel, want verwelkomen is makkelijker dan afscheid nemen. Maar hij is er klaar voor, mijn taak is volbracht. Een pijnvrij en blij paard.
En hoe leuk is het dat er een nieuwe wereld voor ze open gaat. Paddock paradise beginselen borrelen en er wordt al gedacht over het aanleggen van een eigen brug. 24/7 buiten, met vriendjes en een liefdevol gezin. Zijn “eigen” mensen. Niet meer het 5e wiel aan de wagen. Wat ben ik blij voor hem, alhoewel ik slecht zal slapen.
Hij mag nog een paar weekjes blijven, en we blijven ze volgen. Ik begeleid waar nodig, en het boek schrijven ze zelf over dit karaktervolle paard.
Een prachtig artikel voor de zondag. Ga er goed voor zitten, het is in het Engels. Prachtig in beeld weergegeven hoe een correct bewegend paard eruit ziet en hoe je als ruiter kan testen of je paard zichzelf en jou correct kan dragen. Een onderdeel waar ik dagelijks mee bezig ben. Voor mijn leerlingen, onderdeel “stretch” het beginpunt en eikpunt van elke training! Zo waardevol.
Dag 7 na de behandelingen. Kippenvel dag. De 7e dag is de dag dat de trainingen weer mogen worden opgepakt na het behandelen en de verplichte lichte longeerarbeid dagen. Waar ik ook al leuke filmpjes en berichten van heb mogen ontvangen. Maar vandaag is toch altijd wel de leukste dag.
De verwondering was weer te lezen. Halzen die weer kunnen zakken, paarden die weer vrolijk ogen, hindernissen weer moeiteloos (en vooral met plezier) nemen, de galop die het weer doet en dat de rem eraf is!
Oh heerlijk deze positieve berichten, telkens weer geniet ik ervan en sta ik ook versteld wat ik al kan bereiken met 1 behandeling. Spieren worden nog zo onderschat in de bewegingsbeperkingen van ons paard.
En onderschat ook zeker zelf de komende 2 seizoenen niet. De herfst en winter, kou en regen. Minder bewegingsvrijheid, frisse uitspattingen en bekrompen bewegen bij gladheid door modder of sneeuw. Hou je paard goed in de gaten en ondersteun hem of haar nauwlettend. #myofasciaal#dryneedling#grondwerk#paardentrainen
Ken je dat gevoel? Zo’n niks lukt dag. De zwaartekracht je alles uit de handen laat vallen en dat het altijd omlaag valt en nooit eens omhoog. Zwaarmoedige dagen, waarop je gewoon uit voorzorg al beter niet kan gaan werken met een paard dat een trainer nódig is. Je hebt ook paarden die je daar heerlijk uit kunnen halen. Het paard dat even niks aantrekt van jou moedeloze houding. Degene waar je tegenaan kunt praten. Ja hoor, de klok gaat terug en het blad komt met bakken naar beneden. Het seizoen waarin ik 9 van de 10 keren een zorgen kindje adopteer en me volledig focus op wat ik voor hem kan betekenen.
Nu heb ik gelukkig nog de 2 mannen Jake en Alvaro die in een flinke opwaartse lijn gaan en kan ik mij uitleven op de vele interessante paarden die op mijn pad komen. Interessante vraagstukken, waarbij ledematen niet goed meer functioneren of er zelfs afwijking aan het lijf is te zien. En dan daarbij de open monden van de eigenaren die een spier zijn eigen leven ziet leiden als ik verderop een triggerpoint aanspreek. Het paard begint te zweten terwijl het stilstaat, van steigeren naar omvallen van ontspanning gaat en zelfs compleet uit hun plaat gaan ná de behandeling. (liever niet, maar het is wel vrije beweging wat ik vroeg). Ja, ik haal absoluut energie uit mijn werk als Myofasciaal Dryneedling therapeut en instructeur Rechtrichten (en chocolade pepernoten ;)). Waar put jij energie uit in deze tijd van het jaar?
Soms komt er een specifieke hulpvraag binnen, waarbij ik even tijd nodig ben om een plan op te stellen. En of het probleem door mij verholpen of verbeterd kan worden.
Zo kwam er een hele leuke hulpvraag binnen. Moeder en dochter die een nog groen paard samen hebben gekocht. Ze hebben ervaring met lease paarden en hebben ook eerder een eigen paard gehad. Samen overal naar toe en heerlijke moeder en dochter bosritten. Ook gaan ze samen overal met de trailer naar toe. Totdat er wat gebeurt, waarbij moeder dusdanig schik ervaart. Erg jammer voor hen en wat is het een gemis. Dit ervaren ze samen, maar weten niet goed hoe het op te lossen.
Ik geef een kennis van hen les en ze nodigt hen uit aansluitend een les te volgen bij haar in de rijbaan. Trots ben ik, als ze samen aankomen en er een prachtige bonte barock pinto staat. Wat is die knap! en groot, maar lijkt prima op zijn gemak.
Na de ontmoeting schat ik in waar we aan gaan werken. Mijn plannen iets ter plekke aangepast en besluiten we de rijbaan op te delen in een loswerk gedeelte. Hierbij kan het paard zelf bewegen en kan ik signalen van beide vertalen. Het blijkt al gauw dat het paard enorm is aangetrokken, specifiek naar moeder die uiteraard interessant lijkt door haar angstige energie. Paard lapt onze ruimte aan zijn laars, waarbij ik hem toch vriendelijk verzoek op enige afstand te blijven. Wanneer ik dit moeder vraag te doen, blijkt al gauw dat haar hand iets anders vraagt dan haar terugdeinzende lijf. Interessant! Ook paardlief is niet van haar onder de indruk en komt gerust een stap dichterbij. Waarbij ze al gauw achter me gaat staan.
Ik geef haar een tool, waarmee ze extra energie dat haar lijf mist, kan toevoegen. Al gauw is het paard hiervan onder de indruk en hebben we te werken aan het leren levelen van een vraag. Eerst vragen we klein, en langzaam bouwen we de druk op. Voor mij vanzelfsprekend.. maar ook dit is zeker een leerpunt. Gezamenlijk gaan we de volte op, waarbij ik het paard op de kaptoom begeleid. Moeder krijgt de taak de schouder om ons heen te laten bewegen. Ze voelt dat de tool effect heeft en haar spanning neemt af. Het paard doet écht wat ik zeg?! Ze klinkt zelf euforisch, en geeft een vreugde slaak, waarvan het paard onder de indruk is. Oeps! iets teveel onverwachte energie voor een jong paard..
We sluiten de sessie af met het benaderen van het paard om hem te aaien. Aarzelend vraagt ze of ik daar blijf staan. Ja? Ze mag erop vertrouwen dat de tool tussen hen in haar de ruimte geeft die ze nodig is, en het respect als het er niet is. Zo geschied, aarzelend stapt ze in de richting, waarbij het paard een stap terug zet. Ze zakt in haar energie en houd de tool wat ontspannener vast, het paard kijkt oplettend en geïnteresseerd wat ze komt doen. Een flinke aai en kus zijn het gevolg. Wat heb ik toch fantastisch werk, en wat is grondwerk afwisselend!
Ik betrap mijzelf erop dat ik in elk gesprek over Jake, het verhaal ophang dat hij 4 weken bij ons woont. Nu blijkt nadat ik het heb opgezocht, Jake al 8 weken bij ons verblijft..
Het is alsof hij er altijd al was. Zo’n vreselijk gemakkelijk en vriendelijke persoonlijkheid. Met recht een aanvulling op onze kudde.
1e week: Wennen aan zijn nieuwe thuis, voeding, vrouwtje en naaste kudde. Zo kon ik observeren wie van de kuddeleden een probleem zou geven bij een volgende introductie. Ik heb zijn been twee keer per dag ingezwachteld met een speciaal pijnstillend en zwelling compres. Uiteraard heb ik zijn lijf al grondig onderzocht en enkele triggerpoints laten ontspannen.
2e week: Langzaam aan mag Jake een aantal uren wennen op het eerste weiland, waarbij de andere paarden op de track om hem heen kunnen wandelen. Totaal onverwacht, maar 0,0 interesse heeft meneer in de anderen. Af en toe een vreugdespurt, waarna het been en de zwelling warmer en dikker werd. Koelen en weer compressen aanleggen. Zijn hoeven beginnen flink te brokkelen, en ik besluit hem zijn eerste trim voor te geven. Hier moet hij erg aan wennen, waarbij zijn gang tijdelijk wordt beperkt. Hij vond het maar wat moeilijk zijn balans te houden en compenseerde erg in zijn bekken.
3e week: Jake mag op verkenning. Door de kudde apart te zetten kan Jake rustig de paden ontdekken. En wat is hij dapper! Op wat gesnurk na gaat hij in volle overtuiging naar het einde van de track. Waarna Cas hem ontdekt en imponeert aan de andere zijde van de bedrading. Daar ontstond een flinke sprint terug naar het vertrouwde.
4e week: Jake mag zichzelf introduceren tussen enkele kuddeleden. Nieuwsschierig toch wel naar zijn nieuwe kameraadjes, blijkt hij toch wel een flinke eigen mening te hebben. Maar hij is absoluut niet gemeen en mag graag kroelen. Oma Gwen wou graag een stukje van zijn billen proeven die hij vervolgens vakkundig haar plek heeft gewezen.
5e week: Gwen is nog altijd onder de indruk van Jake zijn houding en mag hem absoluut niet. Ze kan hem niet zien of luchten en raakt erg geirriteerd van hem. Ze veroorzaakt ruis in de kudde door haar gedrag, waarop Cas moet ingrijpen volgens hem zelf. Jake is ineens een indringer die buiten de kudde gehouden moet worden. Wat is hij hier druk mee. Ook heb ik deze week Jake zijn stand veranderd voor, waarbij hij al veel gemakkelijker kon blijven staan!
6e week: Jake mag op de weide tussen de andere mannen, met uitzondering van Cas. Alvaro vindt dat hij zich bazig moet opstellen, maar vindt zijn nieuwe kuddelid eigenlijk ook wel heel erg leuk. Hij heeft bedacht dat de merrie Belle van ‘hem’ . Jake heeft weinig interesse in de dames, maar mag niet in de buurt komen. Dit wordt vast nog uitgesproken..
7e week: Jake speelt met leider Breeze! Prachtige beelden kunnen nemen van een ruinenspel. Leuk om zijn lichaamlijke issues te kunnen monitoren. Ook opa Nino denkt zich ineens te moeten bemoeien met Jake zijn positie binnen de kudde. Hier werd hij snel van genezen, waarna Jake zich vergiste in de bonte billen van Breeze. Waarop hij zelf even flink terecht werd gezet.
8e week: Er wordt al opgemerkt dat de zwelling van Jake zijn been flink is afgenomen, en het been nagenoeg weer droog lijkt. Pezen zijn weer mooi zichtbaar en alleen op de binnenzijde van de kogel is nog een lichte verdikking. Zijn hoeven veranderen enorm en ook staat hij niet meer bol in de knie. Een perfecte balans over 4 benen, wat ben ik trots!
